ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 26 χρονων. Δηλαδη ουτε μεγαλος, ουτε μικρος. Ειμαι νεος αλλα οχι πολυ. Στο σχολειο διαβαζα παρα πολυ χωρις να σημαινει οτι το εκανα αυτο για να μπω στη Νομικη ή σε καποια αλλη σχολη υψηλης ζητησης. Το εκανα επειδη αυτο πιστευα οτι ηταν το σωστο. Ημουν πολυ διαβαστερος και στο Λυκειο εκανα πολλα ιδιαιτερα μαθηματα (παραπαιδεια).Ζω σε μια χωρα που ανηκει απο μονη της σε μια ειδικη κατηγορια γιατι συνδυαζει τις συνεπειες απο τη χρηματοπιστωτικη κριση του 2008 με τα αδιεξοδα made in Greece.Ειμαι τυχερος μεσα στην ατυχια μου στη ζωη μου. Μια απο τις ατυχιες αυτες ειναι που ειμαι στην ηλικια που ξεκιναω την επαγγελματικη μου πορεια σε μια εποχη κρισης, αβεβαιοτητας και ανεργιας. Η οικονομικη κριση (που βεβαια δεν ειναι μονο οικονομικη) χτυπαει ιδιαιτερα εμας τους νεους, οι οποιοι βρισκομαστε αντιμετωποι με ποσοστα ανεργιας ρεκορ στη Μεταπολιτευση (τουλαχιστον) και αβεβαιη επαγγελματικη προοπτικη. Το ποσοστο ανεργιας των νεων κατω των 24 ετων ειναι της ταξης του 60% και για τους λιγο μεγαλυτερους κινεται γυρω στο 35%.Αυτο, ομως, δεν ειναι το χειροτερο, αλλα οτι ολοι εμεις οι νεοι αιφνιδιαστηκαμε απο αυτη την κριση και οτι δεν ευθυνομαστε γι' αυτη.Στα σχολικα μας χρονια διαβαζαμε και πηγαινε στα φροντιστηρια και πολλοι απο εμας δεν ζησαμε φυσιολογικη εφηβεια εξαιτιας αυτης της καταναγκαστικης εκπαιδευσης (που βασιζοταν στην παπαγαλια ως επι το πλειστον). Μπηκαμε στο ελληνικο πανεπιστημιο απο το οποιο πολλοι απο εμας απογοητευτηκαμε, αφου αλλα περιμεναμε. Πολλοι διαπιστωσαμε οτι το πανεπιστημιο ειναι απλα η συνεχεια της παπαγαλιστικης εκπαιδευσης, ενα ακομα προπυργιο του επομενου σταδιου που θα ηταν η επαγγελματικη σταδιοδρομια. Ποσες και ποσες σχολες, ομως, οδηγουσαν κατευθειαν στην ανεργια ή σε ασαφη επαγγελματικα μονοποτια;Μεχρι το 2008 η εκπαιδευση και ο οικογενειακος σχεδιασμος ειχαν να κανουν με το ελληνικο ονειρο το οποιο στη συνεχεια μετατραπηκε σε εφιαλτη. Το βιοτικο επιπεδο των περισσοτερων οικογενειων ανεβαινε, βοηθουμενο απο τα επιχειρηματικα, τα στεγαστικα και τα καταναλωτικα δανεια. Η ενταξη στην αγορα εργασιας ηταν σχεδον εξασφαλισμενη για τους νεους εκεινης της εποχης. Ακομα και αυτοι που δεν ειχαν διαθεση να δοκιμασουν τις δυναμεις τους στον ανταγωνιστικο ιδιωτικο τομεα μπορουσαν να εξασφαλισουν ενα πτυχιο απο την τριτοβαθμια εκπαιδευση το οποιο θα οδηγουσε στην προσληψη τους στο Δημοσιο. Διαβασα οτι την περιοδο 2004-2009 πραγματοποιηθηκαν μαζικες προσληψεις στο Δημοσιο, με αποτελεσμα να αυξηθουν οι πρωτογενεις δαπανες περα απο το οριο ασφαλειας και να ξεπερασει το δημοσιονομικο ελλειμμα το 15% του ΑΕΠ. Θα ηθελα να ημουν νεος τοτε...Απο τα τελη του 2008 η ελληνικη οικονομια μπηκε σε περιοδο υφεσης, τα φαινομενα υφεσης αυξηθηκαν το 2009 και το 2010, κορυφωθηκαν το 2011 και το 2012. Οταν εγω, δηλαδη, ημουν 23-25 χρονων, στην πιο παραγωγικη μου ηλικια. Δεν ειναι μονο οτι ενας νεος δεν βρισκει δουλεια στην ηλικια αυτη. Ας πουμε οτι οι γονεις του φροντιζουν για τα εξοδα, κατι πολυ συνηθες αλλωστε. Ειναι ο ψυχολογικος παραγοντας. Με την εργασια νιωθεις χρησιμος, οτι προσφερεις, σου δινει δυναμη, σου τονωνει την αυτοπεποιθηση και την αυτοεκτιμηση. Η ελλειψη εργασιας οδηγει στα αντιθετα αποτελεσματα. Οταν εισαι νεος, τα παιρνεις ολα πολυ πιο σοβαρα. Πληγωνεσαι πιο ευκολα, η αυτοεκτιμηση σου ειναι πολυ πιο εκτεθιμενη και ευκολα μπορει να τσακιστει η ψυχολογια σου. Δε καταφεραν μονο να αδειασουν τις τσεπες μας, χειροτερα καταφεραν να μας διαλυσουν την ψυχολογια, τον αυτοσεβασμο, αλλα και τα ονειρα μας. Ειναι πολυ δυσαρεστο να εισαι νεος και να ζεις μιζερα, να μην κανεις ονειρα. Και στο φιναλε, ποιος θα κανει καλυτερη την κοινωνια αυτη και θα βοηθησει στην εξοδο απο την κριση και την ελαττωση των παθογενειων της ελληνικης κοινωνιας αν οχι εμεις οι νεοι; Ποιος; Η γιαγια μου; Τη λατρευω τη γιαγια μου, αλλα ειναι εξαιρετικη στην κουζινα, στο πλεξιμο και στο να ψηφιζει τον Σαμαρα. Δεν ειναι οξυμωρο οτι κοβουν τα φτερα και αποκλειουν αυτους που μπορουν να βοηθησουν να αλλαξουν τα πραγματα; Μα ετσι η κριση διογκωνεται ακομα περισσοτερο. Με ευθυνη των μεγαλυτερων εμεις οι νεοι βρεθηκαμε προ εκπληξεως και ενω μας ειχαν προετοιμασει για το...greek dream, βρηκαμε μπροστα μας εναν εφιαλτη με μιζερια, κακη ψυχολογια, γκρινια, θλιψη και οργη.Ενα απο τα ιδιαιτερα χαρακτηριστικα της ελληνικης κρισης ειναι η βασικη αντιθεση μεταξυ της γενιας που προκαλεσε την κριση και αυτης που θα πληρωσει το λογαριασμο. Κινδυνευουμε απο εναν ιδιομορφο πολεμο γενεων, εαν δεν παρουμε, σε προσωπικο και οικογενειακο επιπεδο, την πρωτοβουλια για τη γεφυρωση του χασματος. Με τη βοηθεια της δημογραφικης γηρανσης και της μεγαλης εξαρτησης των κομματων εξουσιας απο τους ψηφοφορους ανω των 55 ετων, το πολιτικο συστημα φροντιζει, μεσα στο ασφυκτικο πλαισιο των μνημονιων, περισσοτερο τους μεγαλυτερους και λιγοτερο εμας τους νεοτερους. Περασαμε μεσα σε λιγα χρονια απο τη γενια των 700 ευρω στην ανεργη γενια των 450 ευρω.Οταν περασα στο πανεπιστημιο, αυτο που αντικρυσα και βιωσα δεν ειχε καμια σχεση με αυτο που περιμενα. Αντιθετα, ηταν το χειροτερο που θα μπορουσα να φανταστω. Δεν ηξερα, ομως, τοτε, στα 18 μου, ουτε τη σημασια της δουλειας, ουτε τι θα ερχοταν μερικα χρονια μετα. Αν γνωριζα θα τα εκανα αλλιως. Δε θα πηγαινα ποτε στο πανεπιστημιο, δε θα εδινα καν πανελληνιες. Θα πηγαινα κατευθειαν σε ιδιωτικη σχολη και θα εβρισκα παραλληλα μια δουλεια. Ετσι ολα θα ηταν αλλιως. Θα ειχα το κεφαλι μου και τη συνειδηση μου ησυχη. Ολα θα ηταν πολυ καλυτερα. Αντιθετα, τωρα, εχω (εχουν) καταφερει να καταστρεψω την ψυχολογια μου και να χασω την αυτοπεποιθηση μου. Τον ιδιο μου τον εαυτο. Εγω και πολλοι αλλοι χιλιαδες νεοι.Τι πρεπει να γινει ακομα και τωρα που ολα ειναι διαλυμενα και θλιβερα για μας τους νεους; Οσο κλισε και να ακουγεται "δεν ειναι αργα". Αυτο που χρειαζεται ειναι η δημιουργια ευκαιριων επιτυχημενης προσαρμογης και στη συνεχεια εξελιξης εμας των νεων με τη βοηθεια του οικογενειακου περιβαλλοντος, εφοσον ειναι φανερο οτι αυτο το κενο δεν μπορει, δυστυχως, να καλυφθει (ενω θα επρεπε) αυτη την περιοδο απο το κρατος και την ιδια την κοινωνια.Νομιζω οτι εμεις, η νεα γενια, αν και ειμαστε διαλυμενοι, εξοργισμενοι και θλιμμενοι απο τη μετατροπη του ελληνικου ονειρου σε οικονομικο και κοινωνικο εφιαλτη, θα τα καταφερουμε. Γιατι, λενε, οτι οταν πιανεις πατο (και εμεις σιγουρα πιασαμε πατο) δεν υπαρχει αλλο απο το να ανεβεις προς τα πανω. Το θεμα ειναι ποσο θα προσπαθησουμε και ποσο θα μας βοηθησουν να ανεβουμε πανω. Καποιοι θα ανεβουν λιγο, αλλοι πολυ, αλλοι θα συνεχισουν να ειναι στον πατο...Εμεις οι νεοι της παραξενης και αψυχολογητης αυτης χωρας, βρισκομαστε σημερα μπροστα στη μεγαλυτερη προκληση της τελευταιας πεντηκονταετιας. Καλουμαστε να λειτουργησουμε σε ενα πολυ δυσκολο και αβεβαιο περιβαλλον για να βγαλουμε απο την κριση το συνολο της ελληνικης κοινωνιας, και τους μεγαλυτερους, που εχουν την ευθυνη για τη σημερινη κατασταση.Σκεφτομαι, ομως, επειτα. "Αξιζει ολο αυτο; Αξιζει να παλεψω και να υποφερω γι' αυτους τους ανθρωπους; Αυτοι τι κανανε για μενα;". Ξερω οτι συντομα οι σκεψεις μου αυτες δε θα εχουν κανενα νοημα, οταν θα αναγκαστω να βρω δουλεια για να πληρωνω τους λογαριασμους και τα χαρατσια που μας επιβαλλουν. Ξερω οτι δε θα εχει νοημα οταν θα θελω να διασκεδασω αγοραζοντας πραγματα για την παρτη μου, αφου ζω σε αυτη την καταναλωτικη ανταγωνιστικη κοινωνια. Θα λειτουργω, δηλαδη, εντελως ατομικα και δε θα με νοιαζει το κοινωνικο συνολο, αφου αυτο θα μου εχει δημιουργησει εχθρικα αισθηματα. Αξιζει να προσφερεις σε αυτους που σε πληγωσαν και σε διελυσαν; Οχι. Αντιθετα, αξιζει να τους εκδικηθεις. Και ισως η εκδικηση θα ειναι να γινεις εγωιστης και πολυ μα πολυ ανταγωνιστικος και φιλοδοξος. Γιατι η ευτυχια, οπως γραφει ενας τοιχος, θα ειναι η εκδικηση μας.Stefanos Max@stefanosmax (twitter)