ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήσουν από τα σημαντικότερα άτομα στη ζωή μου.. Ήμασταν αχώριστες για πολύ καιρό. Μετά άρχισα να το χάνω ή όχι μαλλόν, νομίζω όλα ξεκίνησαν την 1η φορά που μου συστηθήκες, ναι νομίζω πως τότε σε ερωτεύτηκα αλλά δεν το είχα καταλάβει. Ποτέ δεν είχα το θάρρος να στο πω αν και μπορεί να είχα δείξει κάτι, ήμουν μπερδεμένη, δεν είχα ξανα νιώσει έτσι, δεν ήξερα πως θα αντιδράσεις, ήταν ανάμικτα συναίσθηματα προσπάθησα να το πολεμήσω, ήσουν η καλύτερη μου φίλη, δεν ήθελα να σε χάσω... αλλά κάποια στιγμή δεν μπόρεσα άλλο, απομακρύνθηκα, απομακρυνθήκες, σε απομάκρυνα. Μου έχει λείψει το γέλιο σου, το χαμόγελο σου. Μακάρι να μην είχαν συμβεί αυτά και να απολαμβάναμε τώρα αυτά τα ονείρα που έμειναν στο χαρτί ζωγραφισμένα. Έχουν περάσει χρόνια από τότε, μιλάμε ακομη που και που, νόμισα πως το είχα ξεπεράσει ή προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου. Κανονίσαμε πρόσφατα μετά απο αρκετό καιρό, η μνήμη μου είχε θολώσει, πτυχές του εαυτού σου που γνωρίζα καλά μου αποκαλυπτόνταν ξανά. Και άλλες καινούριες, που πάσχιζα να γνωρίσω.. ακομη έχω συναιαθήματα για σένα, φιλικά.. ερωτικά... δεν ξέρω τι φύσης είναι.. στην τελική είναι αγάπης... Να, σήμερα έπεσα τυχαία σε μια ανάρτηση για μια νεανική αγάπη πριν απο 25 χρόνια και σκέφτημα εσένα. Δεν ξέρω γιατί.. έτσι απλά.. ούτε ξέρω γιατί γράφω, αν θα το δεις, αν θα καταλάβεις ότι είμαι εγώ. Δεν εχει νόημα. Δεν ξέρω αν θα είχε και αν σε είχα τώρα απεναντί μου. Δεν είχα το θάρρος να στο πω τότε, θα ήταν εγωιστικό να στο έλεγα τώρα, μετά από 5 χρόνια. Θα καταλαβαίνες πολλά, και ίσως να ήταν μια πιο δικαίη εξήγηση αλλά ποιος νοιάζεται; Καμία φορά σκέφτομαι να στο πω, νομίζω μόνο έτσι θα ξελαφρώσω αλλά δεν ξέρω αν πρέπει.