ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το παραδέχομαι. Δεν το πολυπίστευα αλλά ναι, τελικά, μου συνέβη. Οκ δεν πήγε κάπου, και ναι οκ, το μεγάλωσα πολύ στο κεφάλι μου ενώ το λογικό και εύκολο θα ήταν να έχω πατήσει το off. Σε ερωτεύτηκα μόνη μου, προβληματίστηκα μόνη μου,στεναχωρήθηκα μόνη μου,τα έκανε όλα αυτά το μυαλό μου. Σαν να ήμουν 15 χρονών. Οκ. Έχει περάσει ένας χρόνος σχεδόν. Θα ντρεπόμουν για την κατάσταση μου. Και λίγο ντρέπομαι. Αλλά, επειδή δεν είμαι 15 χρονών, καταλαβαίνω ότι θα περάσει. Όπως ξεφούσκωσαν άλλα χρόνια συναισθήματα υπαρκτά και όχι απωθημένα. Δεν είναι το καλύτερο μου να σε σκέφτομαι ακόμα, γενικά. Και δεν το πολυθέλω. Και δεν θα αρχίσω τα πως την πάτησα έτσι εγώ κλπες μαλακίες. Μάλλον είχα ανοίξει το "ελεύθερος" και έτυχε να ψάχνεις ταξί. Και εντάξει δεν χρειάζεται να πεις ή να κάνεις κάτι εσύ, ξέρεις πως είναι αυτά- θα τα έχεις περάσει μικρός φαντάζομαι. Απλώς κάτι διάβασα εχθές για αξίες και καταπιεσμένα πάθη και είπα "λες?". Αλλά ξέρω ότι αυτά είναι παρανέργειες της θολωμένης μου κρίσης. Αυτή η εξομολόγηση δεν έχει να κάνει με εσένα, όσο μπορεί αυτό να ισχύει φυσικά. Είναι απλώς μια γλυκόπικρη διαπίστωση. Εντάξει, μαλακία και για τους δυο που έτυχε να είσαι εσύ αλλά τουλάχιστον λειτουργεί ακόμα το "ελεύθερος".