ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρίσκομαι στα πρώτα - άντα και ειλικρινά δεν έχω νιώσει πιο χαμένη στη ζωή μου. Δεν ξέρω πού να στρέψω το κεφάλι μου, είμαι σε μια δουλειά ικανοποιητική, αλλά είναι από τις δουλειές που λες ''εντάξει, δεν θα κάτσω κι όλη μου την ζωή εδώ.'' Από κοινωνικές επαφές τίποτα. Οκ, περνάει η καθημερινότητα, αλλά εγώ νιώθω εγκλωβισμένη. Έχω φτάσει στο σημείο να μην βρίσκω λόγο να προσπαθήσω για τίποτα (γιατί πολύ απλά δεν ξέρω τι θέλω). Γι' αυτό και ο τίτλος της εξομολόγησης. Οκνηρία. Δεν κάνω τίποτε άλλο πέρα από το να γυρνάω απ' την δουλειά, να τρώω και να κοιμάμαι. Η ίδια λέω στον εαυτό μου βγες έξω να κάνεις μια βόλτα κι ενώ παλιά το έκανα, τώρα απλά λέω ''δεν υπάρχει κανένας λόγος''. Ναι, κρίνω το εαυτό μου ως βολεμένη και έως έναν βαθμό κακομαθημένη, αλλά σκέφτομαι ότι κάπου μέσα μου θα έχω δυνατότητες που θα με έκαναν να ζήσω μια καθημερινότητα που θα την έχω διαλέξει. Εσείς έχετε περάσει τέτοια ''κρίση'', που να μην ξέρετε ακριβώς τι κάνετε στη ζωή σας; Τελικά πώς βγήκατε από εκεί; Γνωρίσατε κάποιο πρόσωπο σημαντικό για την εξέλιξή σας, σας έσπρωξε η ζωή να αλλάξετε ή το πήρατε από μόνοι / ες σας απόφαση ότι δεν πάει άλλο να συνεχίσετε έτσι;