ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ότι κάνεις, βρίσκεις. Αυτό μου λέει συνεχώς η μάνα μου. Αλλά ποτέ δεν την άκουγα.. Βλακείες και προκαταλήψεις έλεγα..Ήμουνα κι εγώ με ένα παιδί για 4 χρόνια. Με αγαπούσε, με φρόντιζε, με λάτρευε, με έσπρωχνε να πάω μπροστά στη ζωή μου. Μαζί του τίποτα δεν μου έλειψε.. Μέχρι που έφυγε για σπουδές. Εκεί όλα άλλαξαν, τον έχασα, μιλούσαμε ελάχιστα κ ακόμη κ τότε ήταν αφηρημένος το μυαλό του στο διάβασμα. Τι κι αν μου έλεγε ότι ακόμα μ'αγαπά όσο τίποτα και θέλει να είμαστε μαζί? Εγώ είχα πειστεί ότι το ενδιαφέρον του είχε στραφεί αλλού. Με τη σειρά μου λοιπόν κι εγώ άρχισα να στρέφω το ενδιαφέρον μου αλλού. Έπαιζα αθώα παιχνιδάκια για να διασκεδάζω τη βαρεμάρα μου. Αλλά βλέπεις το ρημάδι το διαδίκτυο μόνο αθώο δεν είναι. Την πάτησα. Γνώρισα εκείνον. Κι άρχισαν τα ψέματα: "Ναι βρε μωράκι μου.. Στο σπίτι είμαι! Θα κοιμηθώ νωρίς σήμερα, θα τα πούμε αύριο ναι?" Και χωρίς να το καταλάβω είχα βρεθεί στο αεροπλάνο να ταξιδεύω για να βρω κάποιον τον οποίο δεν ήξερα καν.. Και χωρίς να το καταλάβω είχα βρεθεί στο κρεβάτι του. Και πάλι ψέματα. "Ταξίδι με τη δουλειά μωρό μου, θα τα πούμε όταν γυρίσω". Δεν ήταν βλάκας όμως, έψαξε και τα έμαθε όλα. Με έδιωξε, με έβρισε και λίγα μου έκανε. Οπότε κι εγώ έμεινα με τον άλλο. Ήμουνα χαρούμενη, περνούσα όμορφα κάτι όμως δεν με άφηνε να ησυχάσω. Σαν να έκανα λάθος σαν κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Μέχρι που άρχισαν οι καβγάδες. Και μετά τα μεταμεσονύχτια chatarismata του. Το έργο το ήξερα καλά. Το είχα ζήσει απο την ανάποδη. Έψαξα και βρήκα, τον ξεμπρόστιασα.. Τρελλή με ανέβαζε, άρρωστη με κατέβαζε.. Επέμενα, σκοτωθήκαμε.. Να'σου και το πρώτο χαστούκι. Έφταιξα τα νεύρα του. Το προσπέρασα..Αλλά η κατάσταση συνεχίστηκε.. Χωρίσαμε. Ήρθε κλαιγοντας και με παρακάλεσε να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Το έκανα. Εκείνο το βράδυ ήτανε που χωρίς να το ξέρω θα άλλαζε ριζικά η ζωή μου. Ένα μήνα μετά έμαθα για την εγκυμοσύνη μου. Χαρήκαμε κι οι 2 πολύ. Πίστεψα σε μια καινούρια αρχή. Μέχρι το βαρύ χειμώνα. Όταν άρχισε πάλι να γίνεται περίεργος. Ξενύχτια στο pc, ταξίδια στο "πατρικό" του. Μέχρι που την πάτησε. Κι είδα το μήνυμα της στην οθόνη του pc. "Σε περιμένω να ξαναρθείς να πηδηχτούμε σαν κουνέλια, αφού το γκαστρωμένο σου δεν μπορεί. Κι άντε να χωρίσεις να σε έχω μόνο δικό μου". Τον έδιωξα αυτή τη φορά μια και καλή. Δυο μήνες πριν γεννήσω.Τον είδα ξανά τη μέρα που γεννούσα.. Αλλαγμένο, φοβισμένο. Μόνο στοργή, αγάπη και δέος μες τα μάτια του. Δύσκολη γέννα.. Δυο μέρες το παλεύαμε. Κ όταν γέννησα πήρε το παιδί κ ήρθε κοντά μου. "Αυτός είναι ο γιος ΜΑΣ. Άσε με να γίνω σωστός πατέρας. Άσε με να γίνω σωστός σύζυγος" και γονάτισε βγάζοντας ένα δαχτυλιδι από την τσέπη. Είπα ναι, ενώ ήθελα να πω όχι. Οι γιατροί κι οι νοσοκόμες άφησαν ότι έκαναν και απλάμβαναν το θέαμα.Τώρα είμαστε μαζί κ ετοιμαζόμαστε για γάμο. Το μικρό έχει ήδη μπει στο δεύτερο εξάμηνο της ζωής του. Κι εκείνος έχει γίνει υπόδειγμα άντρα. Αλλά φοβάμαι ότι άργησε. Φοβάμαι ότι οι πληγές που μου άνοιξε δεν θα κλείσουν ποτέ και δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να γίνω η γλυκιά και ξέγνοιαστή κοπελίτσα που γνώρισε. Και κάπως έτσι βαδίζω στης εκκλησιάς την πόρτα για να κάνω ίσως άλλο ένα λάθος στη ζωή μου.