ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν ευτυχισμένη. Ίσως λίγο βαριεστημένη με την αρκετά στρωτή ζωή μου. Αλλά ευτυχισμένη. Σε μία σχέση που μου προσέφερε τα πάντα, σε μία οικογένεια όχι πρότυπο αλλά σωστή στα χαρτιά, μόνο στις σπουδές τα είχα κάνει κάπως θάλασσα αλλά ελεγχόμενη θάλασσα. Δεν ξέρω γιατί ξεκίνησα να χαζεύω σε εκείνο το chat room. Πάντως ξεκίνησα και κάπου ανάμεσα στα "γεια σου καύλα" και στο "θα μου χαρίσεις το όνομά σου" ένα μήνυμα ίδιο με τόσα άλλα αλλά που για κάποιο καρμικό λόγο απάντησα. Όσο επικοινωνούσαμε έφτιαχνα τον ρόλο μου. Γινόμουν η τύπισσα που για κάποιο λόγο, φαντάζομαι, θα ήθελα να είμαι. Όλα ψέμματα. Οικογενειακή κατάσταση, ηλικία, τρόπος ζωής, έως και όνομα. Και κάπως έτσι ερωτεύθηκα το υπέροχο πλάσμα που είχε την ατυχία να πέσω πάνω του. Και τον ώθησα να με ερωτευθεί και αυτός. Περάσαμε πολλά μαζί, τηλεφωνικά και γραπτά. Και ένα βράδυ. Που έζησα το πιο όμορφο φιλί που θα μπορούσα να ζητήσω. Μόνο αυτό. Ή μάλλον αυτά. Ήταν πολλά τα φιλιά, αλλά μόνο αυτό. Και εν τω μεταξύ η τέλεια σχέση μου να συνεχίζεται. Και εγώ να ζω δυο ζωές. Μία το πρωί και μία μαζί του. Και κάποια στιγμή προφασιζόμενη διάφορα ψέμματα, έγιναν άλλωστε δεύτερη φύση μου, το διέκοψα. Και η ζωή μου συνεχίστηκε. Ή έτσι πίστεψα. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Το μίσος που νιώθω για εμένα για όλα αυτά που έκανα δεν με αφήνουν. Από την άλλη το άγχος πως μια μέρα θα αποκαλυφθούν τα ψέμματά μου προς τη σχέση μου. Τον σκέφτομαι όμως κάθε μέρα. Και θα το σκέφτομαι για πάντα. Τελικά όλα εδώ πληρώνονται...