ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα θες κάτι. Τί είναι όμως αυτό ; Βασικά, λάθος. Συνήθως θες πολλά και διαφορετικά. Είναι η φύση του ανθρώπου άλλωστε. Ο λόγος για να ζει. Τη μία στιγμή καταφέρνεις κάτι και νιώθεις πως κατέκτησες το σύμπαν. Και άλλες φορές νιώθεις πως έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Οι λόγοι καμία φορά φαίνονται χαζοί και για τις 2 περιπτώσεις. Αλλά τι είναι άραγε σημαντικό και τι όχι;Τελικά, καταλαβαίνεις αν πραγματικά θες κάτι όταν πονέσεις για αυτό. Οτιδήποτε είναι αυτό. Αυτό το «τι θα πουν οι άλλοι;» είναι το σαράκι που τρώει ανθρώπινες ψυχές. Έχουμε γίνει βιτρίνες συναισθημάτων. Και όταν ξεκινάμε τις εκπτώσεις σε αυτά που νιώθουμε, γινόμαστε τα «φτηνά μαγαζιά» που όλοι τρέχουν να εκμεταλλευτούν ανελέητα και χωρίς τύψεις.Υπάρχουν και οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τα πάντα σαν αγοραπωλησία. Είναι αυτοί που μια μέρα θα τους είσαι ένα τίποτα. Που δε θα θυμηθούν τίποτα από αυτό που τους έδωσες. Επειδή πολύ απλά δεν τους χρησιμεύεις σε κάτι πια. Είσαι μια αόρατη παρουσία για αυτούς. ΤΕΛΟΣ.Ωστόσο ο πιο δυνατός πόνος είναι αυτός που δεν ακούει κανένας. Είναι σαν ένα βουβό χτύπημα ,μία βόμβα που κανένας δεν άκουσε ή ακόμα χειρότερα έκανε πως δεν άκουσε. Είναι αυτό το συναίσθημα που θα ήθελες να χαθείς για λίγο σε κάτι άλλο από αυτό που ζεις.Και μετά, μια μέρα που όλα μοιάζουν γύρω τόσο μπερδεμένα και άχαρα, βλέπεις στα μάτια κάποιου το φως που έψαχνες τόσο καιρό. Και είναι τόσο δυνατό αυτό το φως. Και το βλέπεις μόνο ΕΣΥ. Έπειτα, συνειδητοποιείς πως και ο άλλος βλέπει στα δικά σου μάτια αυτό το φως. Μπορείτε μόνο εσείς οι 2 να το δείτε. Είναι τρομαχτικό και υπέροχο ταυτόχρονα.Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό το βλέμμα… Ήταν σαν να κοίταξες μέσα στην ψυχή μου. Σαν να είδες κάτι που κανένας δεν είχε ξαναδεί μέχρι τότε. Ένιωσα πως όλα γύρω θόλωσαν και πως μου κόπηκε η ανάσα για κάτι δευτερόλεπτα. Και αυτό το άγγιγμα.! Αυτά τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα που ήταν σαν να πέφτουν όλοι οι προβολείς πάνω μας, σαν να μην ακουγόταν τίποτα γύρω…Τώρα είσαι τόσο μακριά. Απλώνω τα χέρια μου να σε βρω και εσύ απομακρύνεσαι κι άλλο. Νιώθω αόρατη. Είμαι αόρατη! Μα περνάνε ακόμα όλα μπροστά μου σαν ταινία. Έχω μείνει σε αυτές τις μικρές στιγμές που υψώνονται μπροστά μου σαν τείχος που δεν μπορώ να περάσω. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω ακόμα αυτό το χαμόγελο που μου έκοβε τα πόδια και τη ματιά που σταμάταγε την ανάσα μου. Μα εσύ έχεις γίνει φάντασμα. Είσαι μια σκιά που στοιχειώνει τα όνειρά μου.Βουρκώνω όταν συνειδητοποιώ την πραγματικότητα. Ξυπνάω κάθε πρωί με έναν κόμπο στο στομάχι. Και αυτός ο κόμπος γίνεται τόσο ανυπόφορος κάθε φορά που σκέφτομαι τι έκανα λάθος. Ήσουν ο μόνος άνθρωπος που ένιωσα έτσι και δεν μπόρεσα ποτέ να το πω, να το δείξω…..Θα βρεθούμε στο ίδιο μέρος κάποτε. Και τι θα πούμε; Tί θα είμαστε; Μπορεί κάποιος να μου πει; …Tί; Δύο γνωστοί ; Ποτέ δε θα είμαστε έτσι. Όλοι το ξέρουν αυτό. Εσύ έχεις φύγει. Όμως εγώ είμαι ακόμα εδώ. Κάτι με κρατάει… Είναι αυτές οι σκέψεις και οι αναμνήσεις που με έχουν κρατήσει εγκλωβισμένη. Είναι αυτά τα μάτια που ακόμα τα βλέπω μπροστά μου. Αυτό το τρέμουλο που έχω κάθε φορά που η κουβέντα πάει σε σένα. Αυτή η αίσθηση ότι κάτι τελείωσε ενώ δεν είχε αρχίσει καλά καλά.Είχα δει κάτι τότε. Δεν ήταν η ιδέα μου. Το νιώθω…. Τώρα άραγε τι σου είμαι; Ένα ‘’καλά είμαι’’ σε μια οθόνη κινητού ;…………….