ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας! Έδωσα φέτος πανελλήνιες και έβγαλα 17.681 μόρια. Για να μην τα ισοπεδώσω όλα σίγουρα είναι πολύ καλά. Ωστόσο το δικό μου όνειρο είναι η ιατρική. Και εννοείται όπως καταλαβαίνετε ότι με αυτό το βαθμό δεν υπάρχει περίπτωση να περάσω ούτε ιατρική, ούτε καν οδοντιατρική και φαρμακευτική που είναι κοντά στην 1η μου επιλογή. Πέρασα μια δύσκολη χρονιά που στερήθηκα πάρα πολλά πράγματα. Αυτή τη στιγμή έχω χάσει ουσιαστικά όλους μου τους φίλους για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης και ομολογουμένως πίστευα ότι θα καταφέρω να πετύχω το στόχο μου και να ξεκινήσω μια νέα ζωή ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο και κάνοντας κάτι που θέλω και μου αρέσει. Αντί αυτού, εκεί που έλεγα πως η ζωή θα με ανταμείψει λόγω των δυσκολιών και της μοναξιάς που έχω βιώσει τα τελευταία 'καλύτερά' μου χρόνια, συνέβη το χειρότερο σενάριο, το οποίο με διέλυσε. Όλη μέρα με βασανίζουν σκέψεις, δεν έχω όρεξη για τίποτα, κλαίω, σταματάω και ξανακλαίω. Η οικογένειά μου δείχνει πρόθυμη να μου συμπαρασταθεί σε ό,τι κι αν αποφασίσω να κάνω και αυτό είναι κάτι πολύ θετικό. Εγώ όμως δεν το περίμενα αυτό που συνέβη. Και ακούω συνεχώς όλα αυτά τα κλισέ ότι η κατεύθυνση που διάλεξα είναι δίκοπο μαχαίρι και ο βαθμός μου εξακολουθεί να είναι πολύ καλός, ότι η ζωή δεν τελειώνει εδώ, ότι έχω πολλές επιλογές, ότι ούτε η πρώτη είμαι ούτε η τελευταία, ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται, ότι ίσως αυτό το 'κάτι άλλο' που θα περάσω να μου αρέσει και να μου ταιριάζει καλύτερα, ότι, ότι... Είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό και επίσης γνωρίζω πολύ καλά και το τι πέρασα για να 'μαι σήμερα εδώ (καθώς είμαι επιμελής όλα τα χρόνια της σχολικής μου ζωής) και ξέρω και ότι πήρα ρίσκο παλεύοντας σε μια τέτοια κατεύθυνση. Επιλογή μου ήταν και μάλιστα συνειδητή. Δεν ήταν καν ρίσκο βασικά, αφού προσπαθούσα για κάτι συγκεκριμένο. Αν ήθελα απλά να περάσω σε μια σχολή τότε ναι θα ήταν ρίσκο. Τη θέλω τόσο αυτή τη σχολή αλλά απέτυχα. Και το χειρότερό είναι ότι περίμενα να τα έχω πάει καλύτερα και ακόμα και τώρα αισθάνομαι ότι ο βαθμός που έβγαλα δε με αντιπροσωπεύει. Δεν μπορώ, ούτε και θέλω να συμβιβαστώ με μια σχολή που δε μου αρέσει. Τι νόημα έχει να πάω να κάνω κάθε μέρα κάτι που δε με γεμίζει και να βρίζω για αυτό; Προφανώς και εγώ είμαι η μόνη υπεύθυνη της κατάστασης. Αλλά ειλικρινά για πόσο ακόμα θα παλεύω για λίγη μόνο χαρά; Έχει τόοοσο καιρό να μου συμβεί κάτι πραγματικά καλό. Έτσι το πήρα κατάκαρδα. Και δεν έχω ιδέα τι θα κάνω. Τη θέλω αυτή τη σχολή και συνεπώς θέλω να το ξαναπαλέψω γιατί δε βρίσκω κάτι άλλο να με ικανοποιεί. Όμως δεν ξέρω αν έχω δυνάμεις για κάτι τέτοιο. Μιλάμε για άλλον έναν ολόκληρο χρόνο και τα πράγματα δε θα ναι καθόλου εύκολα, το ξέρω γιατί το έζησα. Πώς λοιπόν θα το ξαναπεράσω όλο αυτό; Έχουμε Ιούλιο και πρέπει να περιμένω και να υποστώ όλο αυτό το μαρτύριο πάλι μέχρι του χρόνου τον Ιούνιο. Ένας χρόνος είναι σημαντικό χρονικό διάστημα και τώρα ακούγεται εντάξει το "θα ξαναδώσω" αλλά δεν είναι τόσο απλό, θα υπάρξουν πολύ δύσκολες στιγμές στη χρονιά που θα δοκιμαστώ, που δε θα αντέχω άλλο. Πώς θα περάσει αυτή η χρονιά; Και μάλιστα αυτή τη φορά δε θα έχω ούτε σχολείο, όλοι θα σπουδάζουν και θα καλοπερνούν και εγώ θα μείνω πίσω μόνη μου για άλλη μια φορά, να αγωνίζομαι για να φτάσω σε έναν αβέβαιο προορισμό. Γιατί δε μου εγγυάται κανείς ότι αυτή τη φορά θα πετύχω. Θα χάσω και μια ολόκληρη χρονιά και ανησυχώ μην χαζέψω από το διάβασμα κλεισμένη διαρκώς μέσα σε συνδυασμό με τη στεναχώρια μου, όσο αστείο κι αν ακούγεται. Ή μήπως ξέρω αν όντως θα προσπαθήσω αυτή τη φορά; Έχω απογοητευτεί τόσο που όλα μου φαίνονται μάταια. Τα είχα δώσει όλα. Θα μπορέσω να το ξανακάνω; Και ξαναλέω ακόμα κι αν προσπαθήσω πάλι, θα πετύχω; Αυτή τη φορά φοβάμαι πολύ περισσότερο την αποτυχία. Λογικά κάτι έφταιξε. Θες ότι ήθελε να προσπαθήσω λίγο ακόμη; Θες ότι ήθελε να είμαι πιο προσεκτική; Θες ότι ήθελε να διαχειριστώ καλύτερα την κατάσταση και να απαλλαγώ από άγχη; Θες ότι δεν είχα την τύχη με το μέρος μου; Ειλικρινά δεν ξέρω τι έφταιξε γιατί θεωρώ ότι πάλεψα σκληρά και έκανα υπομονή και άλλο λίγο υπομονή και πάμε άλλο λίγο υπομονή. Και τώρα μου μένει ένα 'γιατί;', ένα παράπονο. Δεν ξέρω πως να διαχειριστώ την κατάσταση και ειλικρινά είμαι τρομερά απογοητευμένη και αν όντως προσπαθήσω ξανά με προβληματίζει η ιδέα της αποτυχίας και γενικά δεν μπορεί η ψυχή μου να δεχτεί ότι έχασα το όνειρό μου, πόσο μάλλον ότι θα το ξαναχάσω. Ίσως κάποια συμβουλή σας να με βοηθούσε με κάποιο τρόπο. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.