ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρωτα ένας - ένας φύγανε οι φίλοι....Τι να κάνουν σε αυτήν την μικρη πόλη που τρώει τα παιδιά της, χωρίς προοπτική για δουλειά? Όσοι δεν εφυγαν παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, κλείστηκαν στα σπίτι τους, αφοσιώθηκαν στις οικογενειες τους....Μετά έφυγε και ο Κ....όχι από την πόλη, απλά απο τη ζωή μου... Όχι οτι ήταν ποτέ παρόν με τον τρόπο που ήθελα....Αλλά τον αγαπούσα....Τόσα χρόνια προσπάθειες για να χτίσουμε οτι είχαμε, πως μπόρεσε απλά να τα πετάξει όλα μια μέρα χωρίς καν να κοιτάξει πίσω? Διαλύθηκα....Εκλαψα, ηπια, ούρλιαξα, γυμνάστικα, έκανα σεξ με άλλους να ξεσπάσω... Τίποτα δεν έδιωξε το παράπονο, την θλίψη και τον θυμό από μέσα μου...Μα πως ξέμεινα έτσι ολομόναχη??? Εγώ φταίω? Μήπως τους έδιωξα εγώ?Φταίει που προχωράει μάλλον η ζωή, προχωράνε οι άνθρωποι γύρω μας...αλλά εγώ γιατί ξέμεινα πίσω? Και φίλους προσπάθησα να ξανακάνω και σχέσεις.... Στο τέλος πάλι κάπως γίνεται και όλοι φεύγουν.... Εγώ γιατί κάθομαι ακομά εδώ? Ναι, έχω δουλειά....για 500 ευρώ τον μήνα κάθομαι? Και με την ευτυχία τι γίνεται? τη χαρα , τους φίλους και τον έρωτα??? Αυτα δεν υπάρχουν πλέον εδώ....Μηπως ήρθε η ώρα να φύγω κι εγώ? ...Και που να παω???....