ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μοναξιά...Έτσι απλά...Και τώρα στις γιορτές τα πράγματα γίνονται χειρότερα...Όλα στολισμένα, φωτεινά, γιορτινά και εγώ μέσα μου να νιώθω μαύρη θλίψη...Τα Χριστούγεννα καταλαβαίνω πραγματικά το πόσο μόνος είμαι...Τα πιο παλιά χρόνια, ντυνόμουν, ετοιμαζόμουν, έπαιρνα το -κατά γενική ομολογία- ακριβό αυτοκίνητό μου και έβγαινα έξω, πήγαινα βόλτες στα πολυκαταστήματα και σε μέρη με κόσμο, με την κρυφή -πλην ανόητη- ελπίδα, ότι με κάποιον τρόπο θα κάνω κάποια γνωριμία...Εντάξει, το ξέρω, ονειροπολούσα...Αλλά έλπιζα σε κάτι...Έλεγα: Αν δεν βγεις έξω, πως θα γνωρίσεις κόσμο;;;Θα έρθουν να σου χτυπήσουν το κουδούνι του σπιτιού σου;;;Και πάντα γύριζα πίσω άπρακτος... Και την άλλη μέρα πάλι το ίδιο...Και πάλι...και πάλι...Μέχρι που κάποια στιγμή κουράστηκα...Απογοητεύτηκα...Συνειδητοποίησα ότι κάνεις δεν σε προσεγγίζει έτσι ''στο άσχετο'' που λέμε...Όλοι με τις παρέες τους, φίλοι, φιλενάδες κλπ., άλλοι με τις οικογένειές τους, άλλοι ζευγαράκια πιασμένα χέρι χέρι...Και εγώ μόνος μου, να γυρίζω σαν την άδικη κατάρα...Μια από τις πολλές φορές, πήγα να πάρω το αυτοκίνητό μου από το γκαράζ του πολυκαταστήματος στο οποίο είχα πάει...Δίπλα μου παρκαρισμένο ένα πάρα πολύ μικρό και παλιό αυτοκίνητο το οποίο ανήκε σε μια παρέα τεσσάρων φίλων...Εκείνοι, κοίταζαν όλο θαυμασμό το αυτοκίνητό μου και κοντά σε αυτό και εμένα...Αν ήξεραν και μόνο πόσο τους ζήλεψα...Αστειευόντουσαν μεταξύ τους και κάναν πλάκα ο ένας στον άλλον και εγώ ήμουν ολομόναχος...Ήταν και η τελευταία φορά που αποπειράθηκα να γνωρίσω κόσμο βγαίνοντας έξω...Τόσο πολύ στενοχωρήθηκα...Διότι, τότε συνειδητοποίησα το πόσο μόνος είμαι...Δεν βγαινει άκρη βρε παιδιά...Τί να λέμε τώρα...