ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ένας μαθητής 17 χρονών και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην πρώτη ομοφυλοφιλική σχέση της ζωής μου. Πάντα άκουγα για το πόσο δύσκολες θα ήταν αυτές οι σχέσεις μιας και δεν είναι απ’τις ‘’φυσιολογικές’’. Ποτέ δε φανταζόμουν όμως τον φόβο. Το φόβο που μπορεί να σε διαπεράσει την στιγμή που κάποιος θα σε κοιτάξει στο δρόμο με ένα βλέμμα γεμάτο καθαρό μίσος. Μίσος που σε διαπερνά τρυπώντας σου τη ψυχή. Μπορεί μερικοί να μην το έχουν νιώσει και να μην τους νοιάζει κιόλας. Αλλά ακόμα και εμείς οι λίγοι που το νιώσαμε και το νιώθουμε είμαστε αρκετοί. Πάντα μου έλεγαν για το πώς η κοινωνία δε θα μπορεί εύκολα να με αποδεχτεί. Αλλά δε με ενημέρωσε κανείς για το φασιστικό κομμάτι της κατάστασης. Αυτό που όχι απλά δε σε αποδέχεται αλλά θέλει να σε αφανίσει σα να είσαι καρκίνωμα της, ούτως ή άλλως ήδη καρκινοπαθούς, κοινωνίας μας. Έχω διαβάσει πολλά άρθρα για ανθρώπους που έχουν πέσει θύματα ομοφοβικής βίας. Εγώ μέχρι την ώρα δεν ανήκω σε αυτούς. Μέχρι την ώρα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί κάποιος στο δρόμο να μου επιτεθεί. Θα με πλησιάσει, θα με ρωτήσει αν είμαι ομοφυλόφιλος, δε θα προλάβω καν να αποκριθώ και θα βρίσκομαι ήδη στην κατηγορία των ανθρώπων που δε μπόρεσαν να υπερασπιστούν ένα από τα πιο βασικά δικαιώματά τους. Αλλά μήπως η υπεράσπιση του δικαιώματος αυτού δεν έχει να κάνει με την σωματική άμυνα; Μήπως όλα περιστρέφονται γύρω από το μυαλό; Αν αφήσεις τη βία να διαλύσει την αξιοπρέπειά σου, τότε ναι, μπορείς να ξεχάσεις κι εκείνο το δικαίωμα που κάνει τη ζωή γεμάτη. Κάνουν λάθος όμως, αν νομίζουν ότι είμαι αδύναμος. Ότι θα συνεχίσω να φοβάμαι. Ότι θα συνεχίσω να κρύβομαι. Για εμένα αυτό εδώ το κείμενο σηματοδοτεί το τέλος του φόβου. Το τέλος της καταπίεσης των συναισθημάτων μου. Είμαι περήφανος για αυτό που είμαι και όχι για τις ‘’επιλογές’’ μου, διότι δε θεωρώ ότι είναι επιλογή. Επιλογή είναι να μην φοβάσαι. Μην φοβάσαι λοιπόν, είπα στον εαυτό μου. Έτσι απλά. Αν φοβάμαι εγώ, ένα παιδί 17 χρονών, τότε δε θα υπάρξει καλύτερο μέλλον. Το μέλλον το φτιάχνω εγώ, εσύ, εμείς. Κι αν εμείς φοβόμαστε, έχουμε αυτομάτως αποτύχει. Και ναι, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάποιος, κάποια μέρα θα μου επιτεθεί. Συγγνώμη όμως, αλλά πλέον δε φοβάμαι. ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΣ;