ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε κοιταξα,οπως δεν εχω κοιταξει κανεναν στη ζωη μου...Εφτασα στο βαθος σου, ενοιωσα τον παλμο σου, τα κρυμμενα μυστικα σου...Τρομαξες, το καταλαβα πως τρομαξες, φανηκε στο βλεμμα σου, Θεε μου αυτο το βλεμμαΣαν μικρου παιδιου, αυτο το παιχνιδιαρικο βλεμμα, σαν να εχεις κανει μολις μια ζημιαΜεσα του μονιμα μια λυπη και ξερεις τι, αυτο το βλεμμα ερωτευτηκα.. Θυμαμαι ακομα εκεινο το πρωινο του Νοεμβρη, ειχε κρυο, ψιχαλιζε, οι σταγονες χορευαν πανω στο τζαμι σχηματιζοντας σχεδια, ασυναρτητα σχεδια, και εμεις ειμασταν “κρυμμενοι” κατω απο το ζεστο παπλωμα, το πρωτο πραγμα που αντικρισα μολις ανοιξα τα ματια μου, ηταν τα δικα σου, αυτα τα ζεστα καφε ματια, τα μελαγχολικα και πισω σου, φοντο, ο ουρανος μεσα σπο το παραθυρο, γκριζος, μουντος...“Ας μην σηκωθουμαι σημερα” προτεινα και μου απαντησες με ενα φιλι, καθως σηκωνοσουν, τυλιγες το σωμα σου με μια πετσετα και πηγαινες να μου κανεις καφε...“Μ'αγαπας;” ρωτησα, παλι δεν ειπες τιποτα μονο με κοιταξες και ειδα την απαντηση σου βλεμμα σου...Μα ηθελα να το ακουσω, να ΣΕ ακουσω να το λες...Σε ξαναρωτησα, αργοτερα την ιδια μερα, αναμεσα μας μια κουπα καφε και εκεινο το γυαλινο διαφανες βαζο που ειχες για τα μπισκοτα, αχχ αυτα τα μπισκοτα, ακομα εσενα μου θυμιζουν...παλι δεν ειπες τιποτα, “κρυφτηκες”¨πισω απο την κουπα σου, ναι ναι, αυτη με τα αρχικα μας χαραγμενα πανω της“οσο υπαρχει και δεν σπαει, θα υπαρχουμε και εμεις” ειχες πει...Βραδυ... Εχω ξαπλωσει, μπαινεις στο δωματιο...Σε χαζευω χωρις να το καταλαβεις, κανω πως κοιμαμαι...Χαζευω πως το φως “παιζει” πανω στο σωμα σου, πως δημιουργει σκιες και τονιζει τη μεση σου, το στηθος σου, το προσωπο σου και σκεφτομαι ποσο σ'αγαπω, ποσο αγαπω καθε εκατοστο του κορμιου σου... Ξαπλωνεις πισω μου, συνεχιζω να προσποιουμαι πως κοιμαμαι, με αγγαλιαζεις με φιλας απαλα και ψυθιριζεις...“εε, βλακα, Σ΄ΑΓΑΠΩ”