ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...οφείλεις να με αφήσεις να συνεχίσω τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν κάτι δε μου εξήγησες καλά, αν εσύ παρερμήνευσες ή κάτι δεν κατάλαβα, δεν ξέρω τί μπορεί να ήταν πραγματικότητα και τί φαντασία, τί λογική και τί παράνοια, δεν ξέρω αν ο έρωτας που ένιωσα ή ο πόνος που μου προκάλεσες ήταν αληθινός ή όχι...ξέρω μόνο ότι όλα τα συναισθήματα είναι μέσα στο κεφάλι μας... Ήξερα ότι αυτή η ιστορία δεν είχε τελειώσει για μένα, μέχρι να μπορέσω να σου πω ευχαριστώ, που με έκανες κάτι να νιώσω, αληθινό ή ψεύτικο, δεν έχει σημασία, πάντως κάτι σημαντικό μέσα στη γενικότερη ασημαντότητα των συναισθημάτων. Όχι, καλά το φαντάστηκες, δε σε έχω συγχωρήσει ακόμη για τη σφοδρότητα της πτώσης, που δε με προετοίμασες, να έχω ανοίξει νωρίτερα το αλεξίπτωτο...αλλά όπως σου(;) είχα πει, από μια βίαιη πρόσκρουση στο έδαφος είναι ακόμη πιο οδυνηρό το να μην το έχεις αποχωριστεί ποτέ... Μπορεί να μου έκανες και καλό, μπορεί και κακό, πάντως με άλλαξες, δε σκέφτομαι πια το ίδιο, δεν ονειρεύομαι καν με τον ίδιο τρόπο. Είναι ίσως ένας τρόπος να προχωρήσω, γιατί είχα εγκλωβιστεί στο όνειρο και πιο δύσκολα απεγκλωβίζεσαι από ένα ροζ νεφελένιο τούλι παρά από μια λακκούβα με λάσπες. Δεν ξέρω τον τρόπο με τον οποίο εσύ αντιλαμβάνεσαι τον έρωτα και την αγάπη, η εμμονή και ο πληγωμένος εγωισμός για μένα είναι διαφορετικές έννοιες. Δεν έχω ζήσει και τίποτα αξιομνημόνευτο μέχρι στιγμής, οπότε και η φαντασίωση του κάτι ήταν αρκετή. Φυσικά και θα σε σκεφτώ για αρκετές βραδιές ακόμη, φυσικά και θα σε ξεχάσω, όπως θα το κάνεις κι εσύ, μετά από καιρό η ιστορία θα φαίνεται κιόλας αστεία, αν τώρα προκαλεί μια συννεφιά στο βλέμμα, τότε θα φέρνει ένα αβίαστο μειδίαμα. "Αφού το ξέρεις, δεν μπορώ να σου θυμώσω" σου είχα πει...και το εννοούσα, ακόμη και τώρα το εννοώ, δεν μπορώ να σου θυμώσω, δεν μπορώ, δεν θέλω, έχω μπερδευτεί γενικά, είναι απλώς που θέλω να κρατήσω κάτι γλυκό από σένα...Γιατί έτσι θέλω, να οικειοποιηθώ ένα κομμάτι σου, αυτό που μου ανήκει, αυτό που εγώ η ίδια έπλασα. Και θα το κρατήσω, θα ήταν μάταιο να προσπαθήσω να το πετάξω και μαζί μ' αυτό θα πορευτώ μέχρι να βρω ένα μέρος αξιόπιστο να το αποθέσω. Δεν είναι ότι ξαφνικά σταμάτησα να νιώθω, απλώς συνειδητοποίησα πως όσο έντονα κι αν είναι τα συναισθήματά μου δε θα μπορούσα ποτέ να τα δείξω σε έναν άνθρωπο που δεν εμπιστεύομαι, που αισθάνομαι ότι εκμεταλλεύτηκε την αφέλειά μου, έπαιξε με τα συναισθήματά μου και που πέραν όλων των άλλων, ξέρει πράγματα για μένα που δε θα του ομολογούσα ποτέ από μόνη μου...Δε θα μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια ούτε για μια στιγμή χωρίς να σκεφτώ όλα αυτά. Όσο μου γράφεις, τόσο οξύνεις μια αδιέξοδη δυσφορία, με πονάει ακόμη αυτή η ιστορία, αλλά ακόμη και τα φιλιά σου να ήταν πραγματικά, δε θα με έκαναν να το ξεπεράσω, γιατί δεν έθεσες υπό αμφισβήτηση μόνο την ευφυΐα μου αλλά και την αυθεντικότητα των συναισθημάτων μου...αυτό δεν μπόρεσα να σου συγχωρήσω, ότι με άφησες να νιώσω ενώ ήξερες ότι θα μου το πάρεις πίσω...και έκανες ψέμα αυτό που ήταν αληθινό...Παρόλα αυτά, σου οφείλω ένα "ευχαριστώ" και μας οφείλω ένα "αντίο"..κάπου στη μέση της απόστασης, πες πως τα βλέμματα συναντήθηκαν φευγαλέα και ο καθένας συνέχισε το δρόμο του. Ούτε το αληθινό σου όνομα δεν μου είπες, αλλά δεν πειράζει, ας πούμε πως ήσουν ο Λύκος μου, μόνο που είναι γραφτό οι λύκοι να μη ζευγαρώνουν με κοκκινοσκουφίτσες...https://www.youtube.com/watch?v=KkpaYux4cDsΥΓ. Μπορεί και να θες να μου απαντήσεις, μπορεί και να ψάξω για την απάντηση...σκέψου όμως πριν το κάνεις, μήπως μου χρωστάς να μου επιτρέψεις αύριο να χαμογελάσω ή προτιμάς να δακρύζω για αρκετές μέρες ακόμη;