1.9.2013 | 20:50
οπως σε σκεφτομαι.
Περασαν μηνες, ωρες που δεν ηξερα που να παω. Ετρεχα με το μυαλο μου και τα δρομακια εκλειναν μπροστα μου. Να φυγω? Δεν αντεχα στη σκεψη. Το αρνιοταν το μεσα-εγω μου. Αυτό που κατά καιρους με εβριζε και με μαλωνε σα να ειχα σπασει το καλο σερβιτσιο της μαμας. Ηταν μεσα μου, σε κάθε μερος της επιδερμιδας μου. Όταν μου φωναζε πονουσα και όταν ελεγε πως θα με αφησει χανομουν πριν προλαβει να φυγει. Από φοβο. Τοσο φοβο που τον εδιωχνα η ιδια. Και μετα εκεινος γινοταν μωρο και ο ωμος μου βρεχοταν από την αθωα του μετανοια. Και εγω τον αγαπουσα πιο πολύ. Τα βραδια εμενα ξυπνια για να νιωθω την ανασα του. Που κου που χαμογελουσε και σκεφτομουν ότι εκει είναι καπου που καταφερε να διωξει εστω και λιγα φευγαλαια δευτερολεπτα τη θλιψη του.
