ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Kαι απόψε σε θυμήθηκα.Πάνε 10 χρόνια από εκείνο το βροχερό βράδυ που γνωριστήκαμε στο καλντερίμι του κάστρου της πόλης που βρέθηκα να σπουδάζω, κάπου στην όμορφη ελληνική επαρχία.Τα βλέμματα και τα δάχτυλα ηλεκτρισμένα.Το πάθος τεράστιο.Η χημεία...απερίγραπτη.Πως να ξεχάσεις όταν έχεις ζήσει στο πιο ξεχειλισμένο όριο του μέγιστου βαθμού τον έρωτα. Την διεκδίκηση και την ικανοποίηση να εκρήγνυται σε κάθε ίνα του δευτερολέπτου που η ύπαρξή σου συνυπήρξε με τη δική μου.Οι δυσκολίες για να κρατηθεί η σχέση...αρκετές. Και σε φοβίσανε, μάλλον. Αλλά όχι αρκετά από ότι φάνηκε, για να ζητάς επανασύνδεση επί χρόνια. Και να ρωτας γνωστους που βρισκομαι, μα να εχουν ''εντολη'' απο εμενα να μην σου μιλησουν ποτε για μενα.Γιατι σου ειχα πει πριν χωρισουμε, σκεψου καλα αυτο που κανεις.Δεν το σκεφτηκες τοτε, μα αφου βγηκες με 1-2 άλλες και ειδες ποσο κουφιες ηταν για εσενα.Κι εγω να σε πετυχαινω εξω απο μακρια. Μαζι τους.Το ''μερικώς μεταχειρισμένο'' δεν το άντεχα. Ζητησες επανασυνδεση πολυ συντομα.Ομως...Οχι.Κι ας ξενύχτησα κάτω από την πολυκατοικία όπου έμενες ένα ολόκληρο βράδυ του Φλεβάρη στους -9. Γιατί έφτασα στο τσακ να λυγίσω και να σου πω ''ναι''.Αυτο δεν το έμαθες ποτέ. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Τουλάχιστον...το έζησα. Τώρα, 10 χρόνια μετά.Εσυ μετα απο εναν αποτυχημενο γαμο, ρωτουσες τους γνωστους μου για μενα. Οχι οτι σταματησες και ποτε (ακομη και ενω ησουν παντρεμενος, δηλ. 6 μηνες)Εγω στην αλλη ακρη της χωρας. Ελευθερη απο επιλογη αυτο το διαστημα. Και παλι...ΟΧΙ.Τι δουλεια εχεις και τριγυρνας στα ονειρα μου; Σταματα πια να ερχεσαι στη σκεψη μου. 10 χρονια με τυραναει εκεινη η αναμνηση του φιλιου σου. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΠΙΑ.Κουράστηκα.Ως εδώ.