17.11.2015 | 17:49
Ως συνήθως, μου λείπεις.
Έχεις γίνει πια μια σταθερή παρανοϊκή ιδέα στο κεφάλι μου, που έτσι κι αλλιώς είναι κουλουβάχατα. Νόμιζα ήσουν ένα χαριτωμένο αυγουλάκι αλλά τελικά είσαι κούκος...κι αρχίζεις να καταλαμβάνεις όλους τους νευρώνες μου, να κυλάς στο αίμα μου, να συμπτύσσεις κάθε σκέψη που δε σε αφορά, να διογκώνεσαι...σε λίγο θα σπάσει το κεφάλι μου, μου έχεις γίνει εμμονή...δεν μπορώ να ζήσω φυσιολογικά πια..."γιατρέ, στο κεφάλι μου μεγαλώνει ένας κούκος"..."όχι, δε θέλω τα χάπια μου"..."γιατί είναι όλα λευκά γύρω μου; Επιτέλους! Ήρθα στον παράδεισο!"