ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω παρει αποφαση οτι θα ειμαι μονη εδω και 3 χρονια που χωρισα. Δεν ηταν δικη μου επιλογη, μαλλον δεν ειχα επιλογη. Συνεχισα τη ζωη μου, τη δουλεια μου, τις δραστηριοτητες μου κλπ, μεχρι που συνηθισα και τη μοναξια. Υπαρχουν στιγμες που μου αρεσει που ειμαι μονη, το επιζητω κιολας και το χαιρομαι. Αλλα οταν επιστρεφεις απο τη δουλεια τετοια ωρα μερικες φορες θελεις καποιος να σε περιμενει ή να τον περιμενεις. Αυτη η σιωπη ειναι φρικτη.Κυριως οταν ξυπνας το βραδυ κατι ασχετες ωρες, 3¨00 τα ξημερωματα και τοτε νιωθεις πιο μονος απο ποτε, αντε μετα να κοιμηθεις. Το χειροτερο ειναι οτι μαλλον κανενας δε θελει να ειναι ο συντροφος μου, οχι γιατι ειμαι κακια, περιεργη, ασχημη, αλλα ισως γιατι ειναι δυσκολο πραγμα να ειναι κανεις συντροφος πια.