ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τους ανθρώπους που αγαπάμε, δεσμούς, συγγενείς, φίλους, τους αγαπάμε μαζί με τα ελαττώματά τους, ή παρά τα ελαττώματά τους. Πόσο όμως μπορούμε να τους βοηθάμε και να τους ξελασπώνουμε αν τα έχουν θαλασσώσει στις υποχρεώσεις τους, όταν αυτό γίνεται εις βάρος του προσωπικού μας ελεύθερου χρόνου, ή όταν καταναλώνει το μεγαλύτερο τμήμα των προσωπικών στιγμών ενός ζευγαριού; Είναι εγωιστικό να μη θέλει κανείς να φορτώνεται τα άγχη των άλλων, όταν δεν έχει φταίξει σε τίποτα ο ίδιος, και όταν αυτοί που ευθύνονται πέφτουν συνέχεια στα ίδια λάθη χωρίς να προσπαθούν να βελτιωθούν; Και τι γίνεται όταν ξέρεις ότι αν δεν βοηθήσεις, θα αντιμετωπίσεις την κακή διάθεση του άλλου που υποφέρει από το άγχος του, και τελικά θα περάσεις χειρότερα; Ποιο είναι το σημείο που μπορείς να πεις ότι δεν σε νοιάζει , όποιος ευθύνεται να τα βγάλει πέρα μόνος του γιατί κι εσύ είσαι πηγμένος από τις δικές σου υποχρεώσεις τις οποίες ποτέ δεν φόρτωσες στον άλλον; Και τελικά έτσι τους βοηθάμε ή τους κακομαθαίνουμε και δεν μαθαίνουν να σταθούν στα πόδια τους;