ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα πήγαμε στο μέρος καταγωγής του άντρα μου, όπως παμε κάθε 15 μέρες. Γενικά εχουμε πολλούς φίλους απο εκεί και βλεπόμαστε για καφε κλπ όποτε πάμε. Αναμεσα σε αυτους, ειναι και κάποιοι συμφοιτητές του άντρα μου, με τις γυναίκες τους. Σχεδον ολοι εχουν παιδιά ή ειναι σε φάση εγκυμοσύνης. Εμεις πρόσφατα παντρεμενοι, δεν έχουμε ακομη παιδάκια, ειχαμε μια παλινδρόμηση πριν κάτι μήνες, αλλα δεδομένου οτι είμαστε νέοι ακομη το ξεπερασαμε σχετικά γρήγορα και προσπαθούμε παλι. Σημερα έτυχε να τους βρούμε αυτους τους συγκεκριμενους σε καφε και λέμε ας κάτσουμε ολοι μαζί.Παιδιά τι το θελα.... τρεις αντρες και οι τρεις γυναίκες τους να ειναι εγκυες αυτο το διάστημα, δεν το ξέραμε. Και γυρω γυρω να τρέχουν τα παιδια τους. Να μιλανε ολη την ωρα για γεννες και παιδιά, ενω ο ενας ηξερε οτι έχουμε περάσει παλινδρομη κύηση(γιατρός που έκανα εξετάσεις). Δεν μου μίλησε κανείς, μιλουσαν μονο με τον άντρα μου, με ειχαν χ€#μενη επι μια ωρα ΟΛΟΙ, και μιλούσαν μονο για παιδιά. Δεν ζητησα να ασχοληθουν ιδιαίτερα μαζί μου απλα σε σχεση με τοσα χρονια που γνωριζόμαστε δεν με εχουν αντιμετώπισει ετσι ποτέ. Βουρκωσα, εβαλα γυαλια ηλιου και διακριτικα ζητησα απο τον καλό μου να φύγουμε. Κι εκείνος καταλαβε την ολη κατάσταση, και βρήκαμε μια δικαιολογία και φύγαμε. Με το που βγηκα απο το καφε, ξεσπασα σε γοερα κλάματα κυριολεκτικά. Ενιωσα παρείσακτη, λιγη, αδυναμη, ενιωσα απαίσια. Ο άντρας μου ειχε σοκαριστει ο καημένος. Του ειπα οτι ενιωθα να πνιγομαι εκει μαζι τους. Επειδή με τον άντρα μου έχουμε μια διαφορά ηλικίας, 8 χρόνια, ενιωθα οτι ολοι με αντιμετώπιζαν σαν το "μικρό κοριτσακι" (ειμαι 30) με το οποιο δεν υπάρχει κανενας λογος να συζητησεις. Ολοι και ολες τους ειναι μεγαλύτεροι/ες μου. Σας μιλαω μεσα απο την ψυχη μου, δεν εχω αισθανθεί πιο απαίσια. Λες και ολοι προσπαθουσαν να δειξουν ο ενας στον αλλο ποιος εχει την πιο πετυχημένη οικογένεια. Ο αντρας μου μου ειπε πως αν ειναι να με ταράζει τοσο δεν θα επιδιώξει να ξαναβγεί ποτε μαζι τους και να εχουν μονο τυπικές σχέσεις. Φυσικα και του είπα οτι δεν χρειάζεται κατι τετοιο γιατι δεν εχω τίποτα προσωπικο με κανένα, ισα ισα τους συμπαθω ολους. Απλα σημερα...με επνιγε η κατάσταση. Πνιγηρη ατμόσφαιρα, δεν περιγράφεται. Ακούγοντας τα παραπάνω, σε τι θεωρειτε οτι μπορεί να οφείλεται η ταραχή μου; ειλικρινά δεν εχω αντιπάθειες με κανεναν τους (τουλάχιστον εγώ τους βλεπω πολυ φιλικά). Προσπαθώ να βρω τα αίτια και νιώθω μπερδεμένη. Οποιαδήποτε φιλικη γνώμη θα βοηθούσε... σας ευχαριστώ...