ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγάπη.Γιατί να γράψω εγώ για την αγάπη? Αφού εκτός από τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα δεν έχω νιώσει αγάπη. Τη ζηλεύω, την ψάχνω. Μα αν βρεθεί στίγμα της στο δρόμο μου το απορρίπτω. Μα γιατί? Γιατί όταν βλέπω ανθρώπους να αγαπιούνται τους λυπάμαι, κατά κάποιο τρόπο, και μου δημιουργείται μια άσχημη αίσθηση? Γιατί η αγάπη μου μοιάζει με φίλτρο, με δηλητήριο. Και πράγματι είναι. Σκέψου, από τη στιγμή που το έμβρυο γεννιέται, το δευτερόλεπτο εκείνο που ο ομφάλιος λώρος αποκόβεται, το μωρό ζει μόνο του. Δεν είναι κλεισμένο πια στο διάφανο αβγό του, δεν αναπνέει μέσω της μητέρας. Μαθαίνει να ζει μόνο του, μια αυθύπαρκτη προσωπικότητα. Ή καλύτερα, από τη φύση του, το μόνο που ξέρει είναι να ζει μόνο του. Και τα καταφέρνει μια χαρά. Μπορεί να φροντίζει τον εαυτό του, να κάνει ότι τον ευχαριστεί και όταν πέφτει μαθαίνει να σηκώνεται. Δε χρειάζεται βοήθεια. Γιατί μεγάλωσε με δύο πόδια, δύο χέρια, μία καρδιά. Έχει μάθει να τα χρησιμοποιεί για να ζει. Και όταν εμφανίζεται η αγάπη, μετατρέπεται σιγά σιγά σε κάτι άλλο. Τα συναισθήματά του είναι πλέον παθητικά. Λυπάται, όχι γιατί του συνέβη κάτι κακό αλλά γιατί ο άνθρωπος που λέει πως αγαπάει δεν είναι καλά. Χαίρεται και γελάει σήμερα γιατί ο αποκαλούμενος άνθρωπός του είχε απλά μια καλή μέρα. Η αυθυπαρξία εξαφανίζεται σιγά σιγά. Δεν μιλάει πλέον με τον εαυτό του. Δεν του δίνει σημασία όπως παλιά. Του δίνει σημασία γιατί απλά ο άνθρωπος που λέει πως αγαπάει του δίνει σημασία. Αρχίζει να μοιάζει τότε με ναρκομανή που δεν μπορεί να λειτουργήσει δίχως να κυλάει στις φλέβες του η ηρωίνη. Με τη διαφορά ότι στις δικές του φλέβες κυλάει η αγάπη. Όταν δεν είναι γύρω του απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Τον σκέφτεται ή ακόμη τον βλέπει μπροστά του εκεί που δεν υπάρχει. Μιλάει συνεχώς για αυτόν. Λέει πράγματα που ούτε ενδιαφέρουν τους άλλους μα ούτε θέλουν να τα μάθουν. Πώς είναι δυνατόν, ακόμη και όταν περνάει μέρες ολόκληρες μαζί του, όταν το τελευταίο πράγμα που βλέπει πριν κοιμηθεί και το πρώτο με το που ξυπνάει είναι το πρόσωπό του, τη στιγμή που φεύγει να του λείπει? Σαν να έφυγε ένα κομμάτι του εγώ του. Δεν είναι πλέον αυτός αλλά αυτοί. Αυτή η απαίσια κατάληξη πληθυντικού που ώρες ώρες- όπως τώρα- μου προκαλεί αηδία. Νιώθω πως η αγάπη κάνει τον άνθρωπο ανώριμο, αδύναμο. Γιατί σιγά σιγά ανοίγεται, αφήνει κάποιον άλλο- ξένο- να εισβάλει μέσα του. Με τον καιρό, δίχως να το πάρει χαμπάρι, κομμάτια του εαυτού του ανθρώπου που καλεί δικό του γίνονται δικά του. Τον επηρεάζει. Μπορεί να αλλάξει τις ιδέες του, τα πιστεύω του, τις αξίες του. Παύει να είναι όπως πριν. Δεν είναι πλέον μόνος. Δεν είναι αυτός. Και όπως περνάει ο χρόνος ρουφάει όλο και περισσότερο δηλητήριο. Όλο και πιο συχνά. Πώς ξέρει όμως ότι όλα αυτά έχουν αντίκτυπο? Ότι δεν τα νομίζει? Ότι δεν τον έχουν πλανέψει? Όταν παίρνεις δύο διαφορετικά πράγματα και τα υποβάλεις σε μια αντίδραση, μια διαδικασία, ένα πείραμα, οι πιθανότητες να προκύψει το ίδιο αποτέλεσμα σπανίζουν. Έτσι , ο άνθρωπος που λέει πως αγαπάει, φεύγοντας του προκαλεί σύνδρομο στέρησης. Έχει αλλάξει και δεν θέλει να γυρίσει πίσω. Δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Δεν υπάρχει μόριο αυθυπαρξίας μέσα του. Είναι αδύναμος όσο ποτέ. Τότε είναι που μου φαίνεται αξιολύπητος. Αλλά δεν μπορώ να γελάσω. Μου μοιάζει με παιδί που θέλει κάποιον να το μάθει να σηκωθεί. Μα αυτό δεν είναι σωστό. Όταν είμαστε μικροί, μόνοι μας μαθαίνουμε να σηκωνόμαστε. Δεν είναι δίκαιο λοιπόν να τον βοηθήσω. Δεν μπορώ να καταλάβω πως συνεχίζει να αγαπάει τον ίδιο άνθρωπο από τη στιγμή που τον έχει πληγώσει τόσες φορές, πολλές από τις οποίες το έκανε εσκεμμένα. Πως, τα συναισθήματα της οργής και της αγάπης βρίσκουν υπόσταση στο ίδιο άτομο. Μα και ο ναρκομανής, παρόλο που η ηρωίνη τον καταστρέφει την αγαπάει. Γιατί του χαρίζει παρενθέσεις ευφορίας στην πραγματικότητα που ζει. Έτσι και αυτός. Ακόμα και όταν η ζωή του καταστρέφεται μπορεί να χαμογελά μονάχα γιατί σκέφτηκε τον άνθρωπο που εισέβαλε κάποτε μέσα του. Φαύλος κύκλος η αγάπη. Σε καταστρέφει, σε κατακερματίζει, στα μάτια μου σε κάνει αξιολύπητο και χαζό μα την επιζητάς, με μανία. Εθίζεσαι στο δηλητήριο που σε διαλύει και σε θλίβει. Μα από την άλλη, η ευτυχία μας γίνεται απολαυστική μονάχα όταν φορτίζεται με λίγο δηλητήριο…