ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κάτι μοναχικές βραδιές που με κυριεύει σε τέτοιο βαθμό η μελαγχολία, που νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται και την καρδιά μου σχεδόν να πονάει στην κυριολεξία. Θέλω να ξεσπάσω σε λυγμούς..και το χειρότερο έρχεται όταν τα μάτια μου δεν μπορούν να δακρύσουν...Tότε αισθάνομαι αυτή την αγωνιώδη θλίψη να παραλύει τον οργανισμό μου...σαν το εσωτερικό ενός ηφαιστείου όπου η λάbα βράζει και φουσκώνει πασχίζοντας να βρει διέξοδο. Κάτι τέτοιες στιγμές το ξέσπασμα είναι το μόνο που με σώζει..το κλάμα γίνεται λυτρωτικό...ο εφιάλτης μου όμως ξεκινάει όταν η ψυχή μου βράζει αλλά το πρόσωπό μου παραμένει ασάλευτο..Δεν ξέρω αν είναι κατάθλιψη, γιατί άλλες στιγμές νιώθω και χαρά και ενθουσιασμό...όμως πολλές φορές, ειδικά μες στα Σαββατοκύριακα, νιώθω τέτοια μοναξιά..που το κορμί μου σχεδόν πονάει..δεν ξέρω τί μου συμβαίνει, σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο..αλλά φοβάμαι μήπως μετά την επίσκεψη και αρκετά ευρώ ελαφρύτερη...πονέσω ακόμη περισσότερο:D