ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω ανελλιπώς τις «εξομολογήσεις» το τελευταίο χρονικό διάστημα και διακρίνω ανάμεσα σε αυτές και κάποια ψήγματα χρυσού. Με κάποιες ταυτίζομαι, με κάποιες όχι. Κάποιες μου προκάλεσαν χαμόγελο, κάποιες με άφησαν παντελώς αδιάφορη, κάποιες μου προκάλεσαν σκέψεις για ‘μενα, για την κοινωνία στην οποία αποτελώ ενεργό μέλος της, για τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, αλλά και για πράγματα που δεν γνώριζα και έμαθα, ή επέλεξα να συνεχίζω να μη θέλω να μάθω. Δεν έχω πατήσει ποτέ το ένα ή το άλλο κουμπί. Ο λόγος, απλός κατ’ εμέ. Δεν μου αρέσει η ανωνυμία. Κρυβόμαστε πίσω από αυτή και σε λίγο θα ξεχάσουμε ποιοί είμαστε… Και κρυβόμαστε και από σκέψεις, συναισθήματα ( θα με πάρει τηλέφωνο; τί άραγε να λέει με αυτό που εννοεί, να του πώ πώς νιώθω κοκ ). Δεν τις κρίνω, προς Θεού. Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της, όπως ένα άγουρο φρούτο. Έρχεται η εποχή του, ωριμάζει και το τρως… Πιθανότατα θα σκεφτήκατε πως κρύβομαι και εγώ , αυτή τη στιγμή, πίσω από την ανωνυμία. Έχω λόγο και για αυτό…Είμαι γυναίκα 33 ετών, προσφάτως ελεύθερη, με σταθερή δουλειά την οποία και απολαμβάνω και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου για αυτό. Έχω επίσης την υγειά μου και θεωρώ τον εαυτό μου διπλά τυχερό! Σε γενικές γραμμές, έχω το «πακέτο» αυτό δηλαδή που ονοματίζουν οι άντρες. Προανέφερα το προσφάτως χωρισμένη -και είναι άνευ σημασίας στην ηλικία που βρίσκομαι το ποιός/α έκανε το βήμα του χωρισμού- με έναν άνδρα ανάλογης περίπου ηλικίας, κοινώς το «πακέτο», αυτό δηλαδή που ονοματίζουμε εμείς οι γυναίκες.Η βιτρίνα είναι πάντοτε δελεαστική. Αν δεν μπεις όμως να προβάρεις το παπούτσι/ ρούχο, δεν θα ξέρεις άμα σου ταιριάζει ή όχι! Αυτόματα, έχεις το δικαίωμα της επιλογής και της κρίσης (θέλω να βλέπω τη λέξη αυτή όχι με οικονομικούς όρους). Χωρίσαμε λοιπόν γιατί και οι δυο ξέραμε πως θα είμαστε καλύτερα και οι δυο μας, χωριστά! Υπήρξε έντονη σχέση, και όχι βέβαια εφήμερη. Αν πόνεσε, μην αναρωτηθείτε. Κάποια πράγματα πονάνε σε αυτή τη ζωή, αλλά πιστεύω/ νιώθω πως είναι προτιμότερο να πονάει κάποιος για λίγο, από το να πονάει για το μετέπειτα της ζωής του και να πληγώνει αφενός τον εαυτό του, αφετέρου και τον άνθρωπο του. Είμαι υπεύθυνη για εμένα, αλλά δε μπορώ να πράξω το ίδιο και για τον άνθρωπο με τον οποίο είμαι μαζί (οι λόγοι , φαντάζομαι, είναι ευνόητοι).Και έρχομαι στην έννοια της σταθερότητας (άνευ οικονομικού υπόβαθρου, επίσης). Ξέρουμε, αμφότερες πλευρές, πως πρέπει να τηρήσουμε αυτόν τον προσωρινό πόνο! Ναι, περνάω και εγώ διάφορα σκαμπανεβάσματα, όπως και οι άγουρες ηλικίες που προανέφερα, ωστόσο ξέρω τί θέλω και προπαντός τί δεν θέλω, τον τρόπο να το κυνηγήσω (όνειρο, στόχο κοκ) και ενδεχομένως μέσω της προσπάθειας μου και μόνο, να το καταφέρω. Απλά πράγματα δηλαδή, που νιώθω ότι είναι στο χέρι μου. Να με κυττάει ένας άνδρας (με καθάριο βλέμμα) και να χαίρεται που να με βλέπει. Να έχει μπέσα και να τιμά τα παντελόνια του. Να μη φοβάται να εκφράζεται, έστω και αν λέει ώρες-ώρες χαζομάρες ( γιατί εμείς οι γυναίκες δε λέμε;;;). Να στέκεται δίπλα μου (όχι εμπρός μου και σαφέστατα όχι πίσω μου) και να νιώθει ασφάλεια, εμπιστοσύνη, οικειότητα, ενδεχομένως στο μέγιστο να νιώσει και αγάπη… Αναλόγως, να πράξω και εγώ ( δεν μπορώ να τιμήσω τα παντελόνια, αλλά μπορώ και θέλω να τιμάω τη λέξη εντιμότητα).Νομίζω ότι το αξίζω…Αξίζω να το προσπαθήσω… όπως όλοι μας. Για κάποιους μπορεί να είναι νωρίς, για κάποιους λίγο αργότερα, ποτέ όμως αργά!Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Αφήνω ανοιχτά τα σχόλια, καθώς θα ήταν απρεπές να καταχωρώ κάτι και να μη σας επιτρέπω το σχολιασμό. Θετικό ή μη…