ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όχι εκείνη η "εσωτερική" του στυλ "δεν με καταλαβαίνει κανείς κλπ" αλλά η άλλη, η κανονική. Στα 30+κάτι χωρίς καθόλου φίλους πλέον, τουλάχιστον χωρίς αυτούς τους φίλους που τους νιώθεις πραγματικούς, που όταν τους συναντάς δεν λες τα γνωστά περί ανέμων κ κρίσης κ υδάτων αλλά αυτά που σε απασχολούν πραγματικά, που έρχονται στο σπίτι τους κ παρόλο που είναι ακατάστατο κ είσαι χάλια με τις πυτζάμες δεν σε νοιάζει αλλά χαίρεσαι. Δεν θα σας κουράσω με το πως και το γιατί, απλά να ρωτήσω: συμβαίνει και σε άλλους? Κάθεστε και άλλοι τα βράδια σπίτι μόνοι παρακολουθώντας ταινίες/σειρές μπας και περάσει η ώρα? Αν ναι, στην δική σας περίπτωση έφταιξε κάτι? Θα αλλάξει κάτι?