ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το πρόβλημά μου δεν είναι σοβαρό.. του δίνω εγώ το χώρο που χρειάζεται για να γίνει πρόβλημα.Πώς τα καταφέρνει η ανασφάλεια να σου ορίζει τη ζωή?Από πού κι ως πού να φοβάσαι να επιλέξεις τη συναισθηματική ανεξαρτησία και την αποδέσμευσή σου,όταν αυτή φαντάζεσαι μέρα και νύχτα?Θέλω να κάνω τα λάθη μου και να μάθω από αυτά,ελεύθερος,ωστόσο,πώς η σταθερότητα στη ζωή μερικές φορές συνδέεται με έναν άνθρωπο?Είναι πιστεύω μια πολύ πονηρή οφθαλμαπάτη, το ότι αν χάσουμε αυτόν τον άνθρωπο που μάθαμε να έχουμε ως το κάτι σταθερό στη ζωή μας ,χάνουμε και την επαφή μας με τη γη.Είμαστε αυτό που αυτός ο άνθρωπος πιστεύει ότι είμαστε?Αρχίζω να θεωρώ πως, όταν πλέον αισθάνεσαι ότι κουβαλάς πιο πολλά κομμάτια του άλλου μέσα σου και κάνεις τα ξένα δικά σου,πρέπει να φεύγεις.Όσο κι αν φοβάσαι,ωστόσο αυτό που ΔΕΝ καταλαβαίνω είναι γιατί να πρέπει να φοβάσαι.Αυτό από μόνο του δε μοιάζει σαν φωτάκι εξόδου κινδύνου??Φύγε μόνο και μόνο για να δεις ότι μπορείς να το κάνεις.Γιατί πολλές φορές το αίσθημα της αγάπης για τον άλλον,όσο αγνό κι αν είναι,δεν είναι αρκετό.Αυτά!