ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και τότε δε σκέφτεσαι αλλά νιώθεις μόνο, νιώθεις τις επιθυμίες σου κι εγώ επιθυμώ μια αγκαλιά σου. Δε περίμενα ποτέ να είσαι αυτός που είσαι αλλά δε φεύγω. Γιατί δε φεύγω; Γιατί κάτι μέσα μου μου λέει να κάτσω και γιατί κάθομαι αφού δε μου το ζητάς; Δεν είμαι εγώ αυτή. Ήμουν ξανά εδώ, τα πέρασα, γιατί κάθομαι να το ξαναπεράσω; Γιατί δε φεύγω; Γιατί δε πονάω; Νιώθω ότι κάτι περιμένω αλλά τι περιμένω; Εσένα περιμένω; Το χρόνο περιμένω; Και να οι σκέψεις έρχονται πάλι και με βρίζουν, με προειδοποιούν, μου λένε "τρέξε όσο πιο μακρυά μπορείς! Είναι μπελάς! Κινδυνεύεις να σε πάρει κάτω μαζί του!" αλλά το νιώθω τόσο λάθος...σχεδόν τόσο όσο τότε που ξανάκουσα την καρδιά μου. Άλλαξα τόσο σε σημείο να μη μ αναγνωρίζω αλλά κοίτα...πάλι εδώ...έτοιμη με την πρώτη ευκαιρία να κάνω το ίδιο λάθος. Κι η στιγμή των συναισθημάτων πάει έφυγε...ξαναγύρισα στην επικράτηση της λογικής. Δεν υπάρχει λόγος να γράφω άλλο, η λογική είναι κουτιά και κάθετες γραμμές, δε χωράνε γράμματα.