ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πατέρας μου ανέκαθεν ήταν άνθρωπος που έτρεχε να βοηθήσει συγγενείς και φίλους στο έπακρο. Να δανείσει λεφτά, να χάσει ώρες ύπνου μόνο και μόνο για μια εξυπηρέτηση. Σαν μικρό παιδί πάντα του ειχα αδυναμια και εξακολουθώ να του έχω. Δουλεύει ώρες για να μπορέσει πάντα να μας ευχαριστεί. Μεγαλώνοντας έμαθα λοιπόν να ακολουθώ κι εγώ το παράδειγμά του προσπαθώντας να βοηθήσω τους άλλους που είχαν ανάγκη. Έμαθα όμως και πότε η ανάγκη των άλλων είναι καθαρά προιόν εκμετάλλευσης και πως δυστυχώς δεν είναι όλοι "όπως φαίνονται". Έλαβα τα μέτρα μου όχι όμως κι ο πατέρας μου. Ετών 53 και τρέχει από το πρωί ως το βράδυ στην δουλειά, γυρίζει κομμάτια στο σπίτι (κάνει χειρονακτική δουλειά σε οικοδομές) μόνο για να τσιμπήσει κάτι και τρέχει να εκτελέσει τα καθήκοντά του βοηθώντας τον αδερφό του, τον πατέρα του, την θεία του, τους "φίλους" του. Ίσως φαίνομαι υπερβολική, αλλά κάθε ένας από τους παραπάνω έχει τόσο οικονομική άνεση όσο και μια ηλικία που ακόμα κρατάει μια χαρά. Εμείς από την άλλη είμαστε στα όρια και πάνω που προσπαθούμε να πληρώσουμε κάτι, τα λεφτά φεύγουν σαν ατμός γτ δανείζονται σε αυτους που "έχουν ανάγκη". Ο πατέρας μου δεν παίρνει από λόγια και ενώ φτάνει στα όριά του και διαχωρίζει κάποιες καταστάσεις μετά ξανακυλάει στις ίδιες συνήθειες.. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ανούσιους καυγάδες στο σπίτι! Τι μπορώ να κάνω για να τον βοηθήσω;;