ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε μαζί 2 μήνες και είναι υπέροχος. Καλός με ό,τι καταπιάνεται, ταλέντο θα έλεγε κανείς. ΄Έξυπνος, κοινωνικός, με χιούμορ, με μια πολύ γλυκιά και αθώα καρδιά, εμφανίσιμος, γενναιόδωρος... έχει πραγματικά όλο το πακέτο. Από τότε που γνωριστήκαμε με έχει βάλει σαν προτεραιότητα, με φροντίζει, μου μαγειρεύει (μαθαίνει μάλιστα και νέες συνταγές για χάρη μου), μου παίρνει δώρα, οτιδήποτε και οπουδήποτε τον χρειαστώ είναι διαθέσιμος να τρέξει να με βρει και να με βοηθήσει όπως μπορεί. Και φυσικά, με θέλει και τον θέλω στο σεξουαλικό κομμάτι. Φροντίζει να με ικανοποιεί, μερικές φορές μάλιστα θέλει μόνο αυτό. Αγνοεί παντελώς οποιοδήποτε ελάττωμά μου (εμφανισιακό) και εκπέμπει έναν απίστευτο ερωτισμό στις ιδιαίτερές μας στιγμές.Όλα αυτά είναι το ακριβώς αντίθετο αυτού που θα λέγαμε πρόβλημα, σωστά; Έλα που το νόμισμα έχει δύο πλευρές πάντα... Έχουν αρχίσει και τρυπώνουν στο μυαλό μου ανησυχίες, και τα μικροπροβλήματα που προκύπτουν στην πορεία ενισχύουν αυτές τις "φωνούλες" που μου λένε κάτι δεν πάει καλά. Πρώτον, όλο αυτό το φόκους που κάνει πάνω μου μερικές φορές είναι... αποπνικτικό. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μεταφορικά γιατί με κάνει να νιώθω πως κάθε μου κίνηση καταγράφεται και αποδυναμώνεται η ανεξαρτησία μου. Κυριολεκτικά, γιατί (ίσως είμαι λίγο στραβόξυλο σε αυτό το θέμα), με αγκαλιάζει πάρα πάρα πολύ και με φιλάει εξίσου πολύ. Πιάνω τον εαυτό μου να νιώθω πως δεν μπορώ να κουνηθώ, ενώ τα χείλη μου και τα μάγουλά μου είναι πάντα σχεδόν υγρά. Προφανώς λατρεύω να με αγγίζει ο άνθρωπός μου, αλλά μερικές φορές νιώθω πως δεν μπορώ άλλο (κυριολεκτικά δεν αντέχω την ακινησία και το σφίξιμο γύρω μου). Δεύτερον, λόγω του προγράμματός μου (το οποίο ξέρει πολύ καλά), κουράζομαι πολύ. Είμαι άρρωστη εδώ και πολύ καιρό και δεν μπορώ να αναρρώσω γιατί ποτέ δεν ξεκουράζομαι, και η διάθεσή μου δεν είναι και η καλύτερη όταν αναλώνομαι σε άπειρα πρότζεκτ και στη μελέτη της σχολής. Ίσως αυτό του δημιουργεί έναν φόβο, ότι κάποτε θα τον βαρεθώ ή δεν θα έχω χρόνο να τον βλέπω καθόλου (γι'αυτό και φροντίζει να είναι πάντα δίπλα μου όποτε και αν τον χρειαστώ). Όλο αυτό έχει ως συνέπεια να είμαστε και οι δύο υπερευαίσθητοι, εγώ λόγω κούρασης και αυτός λόγω άγχους, και κάθε φορά που βρισκόμαστε προκύπτουν μικροδιαφωνίες, οι οποίες λύνονται μετά από πάρα πολλά "έλα ρε μωράκι μου πες μου τι έγινε να το συζητήσουμε να βρούμε μια λύση". Το παραδέχομαι πως αυτό με ενοχλεί, γίνεται συνέχεια και χάνουμε χρόνο από τη σχέση μας και τη ζωή μας για βλακείες. Θα μπορούσαμε να κάνουμε όλα τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε μαζί, αλλά αντί για αυτό σε κάθε μας συνάντηση λύνουμε παρεξηγήσεις, κάνουμε ερωτικές εξομολογήσεις ο ένας στον άλλο και μετά είναι ώρα να φύγω.Τρίτον: σεξ. Κάνουμε πάρα. πολύ. σεξ. Και παρ'ότι δεν είχα άλλες εμπειρίες πριν, μ'αρέσει όπως γίνεται. Εκείνος είναι πάντα έτοιμος για όλα, είναι σχεδόν αφύσικο. Και όπως καταλαβαίνετε, αυτό δεν συμβαδίζει και πολύ με την κούραση που έχω αυτή την περίοδο. Επειδή ακριβώς είναι πάντα τόσο στοργικός, πολλές φορές (χωρίς να το δείξω ότι το έκανα από πίεση) έκατσα να τον περιποιηθώ όπως πρέπει... του αξίζει στην τελική. Αλλά νιώθω πως δεν αντέχω άλλο. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά δεν νιώθω καλά να κάνω κάτι σεξουαλικό σαν ανταμοιβή για "τις υπηρεσίες του". Νιώθω πως δεν είναι εντάξει απέναντί του, ούτε για εμένα είναι καλό γιατί συνηθίζω στο να κάνω πράγματα με το στανιό και μετά χαλάει όλη η εμπειρία. (Άμα δεν έχω κοιμηθεί καλά ή έχω κλείσει 24ωρο εκτός σπιτιού, απλά δεν μπορώ να μπω σε τέτοιο mood ρε παιδιά... τόσο κακό είναι πια;) Κάναμε προκαταρκτικά από το πρώτο ραντεβού κιόλας και μέχρι χθες δεν του είχα αρνηθεί ποτέ τίποτα. Και στράβωσε/στεναχωρήθηκε/μούτρωσε όταν συνειδητοποίησε ότι όντως δεν μπορούσα να ανταποκριθώ. Το συζητήσαμε, το κατάλαβε και είπαμε σήμερα να πάω σπίτι του να φάμε και να διαβάσω με ηρεμία και να μην κάνουμε τπτ σεξουαλικό. Αμ δε. Πάλι τα ίδια, πάλι απογοήτευση από μεριά του (μια γιατί ήλπιζε να ενδώσω, μια γιατί ένιωσε πως με πίεσε πολύ γιατί μου είχε πει θα με άφηνε να τελειώσω με τις υποχρεώσεις μου). Και έριξε τη βόμβα: "φοβάμαι πως κάποτε θα απογοητευτώ που δεν ικανοποιούμαι". Κάτσε ρε φίλε, 2 μήνες σχέση κάνω πραγματικά υπεράνθρωπες προσπάθειες να αντέχω 2-3 γύρους σε μια μέρα και να σπρώχνω όλο το άγχος στο πίσω μέρος του μυαλού μου για καλό και των 2 μας... μία φορά βγήκα οφφ και μου λες πως πρέπει να αρχίσω να φοβάμαι μην σε χάσω; Ή θα σου κάθομαι και μετά θα κλαίω από το άγχος ή δεν θα σου κάθομαι και μετά θα ανησυχώ μην σου κουνηθεί καμιά άλλη; Τι. Φάση. Πώς λες ότι μ'αγαπάς και ότι θες μόνο εμένα και μετά αυτό;Μ'αρέσει, του αρέσω, αλλά όλη μας η σχέση σχεδόν εκτυλίσσεται πάνω σε ένα κρεβάτι (είτε σεξ, είτε αγκαλίτσες/νάζια/μουτράκια, είτε ύπνος). Είναι τόσο πιεστικό και περιοριστικό... και η ειρωνεία είναι πως και οι δύο είμαστε κατά αυτού, και οι 2 θέλουμε εξόδους και ταξίδια και εκδρομές και βόλτες... Τι πάει στραβά; Πείτε καμιά άποψη, δεν θέλω να συνεχίσουμε σε αυτό το μοτίβο :(