ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν το σπίτι γίνεται «πέδιο μάχης» ...ένας πολύχρονος «εμφύλιος πόλεμος».. Για κάθε παιδί οι συνεχείς  καυγάδες μέσα στην οικογένεια και προσωρινοί αποχωρισμοί που ακολουθούν  είναι μια τραυματική στρεσογόνος διαδικασία, η οποία προκαλεί σ΄ένα μικρό παιδί ανεξήγητους φόβους, όταν μάλιστα με το πέρασμα του χρόνου , η κατάσταση διαιώνιζεται και πλέον ο φόβος γίνεται  γενικευμένος τρόμος Γινόσουν θεατής δίχως να το θέλεις μιας έντασης,  που δεν χωρούσε το παιδικό σου μυαλό, την οποία μεγεύθυναν οι κινήσεις βίας σωματικής και λεκτικής, κυρίως η ανησυχία ότι ο ένας γονιός ( σωματικά πιο δυνατός) είναι έτοιμος να στραφεί εναντίον του άλλου  απο όργη. Ο πιό δύνατος σωματικά απέναντι στην μάνα είναι ο πατέρας. Η ίδια μπορεί να είναι πιό αδύναμη και ανημπορή να υπερασπίστει τον εαυτό της σωματικά,  όμως στην άπειλη δεν στέκεται παθητικά ( εκείνες τις στιγμές)  ανταποδίδει με τα μόνα δικά της ίσχυρα πυρά (λέκτικα), στην συνέχεια κάθεται στα λόγια και δεν κάνει πράξη καμία απείλη αποχώρησης. Μένει στα λόγια, διότι, δεν έχει δυνάμη και θέληση να θέσει όρια στην συναισθηματική συναλλαγή,  γιατί δεν τα γνωρίζει ουτέ αυτή, ουτέ κανένας στο σπίτι και ο φαυλός κύκλος συνεχίζεται.  Δεν είχε δυνάμεις και υποστήριξη και απο χαρακτήρας ήταν παθητική στην δράση και επιπλέον φορτωμένη με την ευθύνη για τα  παιδιά της. Τουλάχιστον σωματικής επιβίωσης. Οι λέκτικες και σωματικές άπειλες που εκτοξεύονται απο κάθε πλευρά μετατρέπουν το σπίτι σ΄ένα πεδίο μάχης. Εμφύλιος είναι ο πόλεμος, και εσύ πρέπει να παίξεις δίπλο ρόλο να κυανόκρανου και του  δικαστή. Σίγουρα μεροληπτείς είσαι με το μέρος του αδύναμου. Αν και φόβασαι την εγκατάλειψη του σπίτιου απο τον πατέρα, για να επέλθει επιτέλους ηρεμία και πάψεις να ζείς σε πανικό, την επίθυμεις όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Τον γονέα του ίδιου φύλου μ΄εσένα, τον πλέον τον βλέπεις άδικο, κακό και δεν συγκρατείς όσο και εάν θέλεις τα αρνητικά συναισθήματα απέναντι του.Αρχίζεις  να μην τον εμπιστευεσαι πλεόν, παράλληλα δένεσαι με την μάνα, αφου έχεις συνειδητοποιήσεις οτι αυτή σου απέμεινε και αρχίζεις να περιορίζεις επιθυμίες και ανάγκες σου για να μην διαταράξεις την σχέση. Φοβασαι μην σε εγκαταλείψη και αυτή και μείνεις μόνο σου. Το άλλο πρωί ξυπνάς άυπνος, εξαντλημένος και μ΄ ένα ψύχικο κορμί γεμάτο πληγές. Αλλά ποιός θα το «περιθάλψε騻 ο καθένας στο σπίτι έχει τα δικά του τραύματα. Βγαίνεις έξω στο σχολείο και την γειτονιά για να συναντηθείς στην χαρά και το παιχνίδι με τ΄αλλα παιδιά. Ζητάς απεγνωσμένα να ξέχαστεις απο τις εμπειρίες που είχαν προηγηθεί, να διασκεδάσεις τις τραυματικές εντυπώσεις. Ψάχνεις απεγνωσμένα τρόπο να μειώσεις οδύνη και μετά να βρείς λίγη αποδοχή και ήρεμια, ένα χέρι να πιάστεις και να σε πάρει απο το λούνα πάρκ του τρόμου που έχεις μπεί απο παιδί και δεν λέει να στματήσει. Ο ίδιος ζητάς και μια ευκαιρία στο ( παιχνίδι) για να εκτονώσεις ανώδυνα  τα έχθρικα σου συναίσθηματα που σε κατακλύζουν. Το θέμα είναι ότι το μόνο πεδίο που συναντιέσαι με τα άλλα παιδιά είναι στο παιχνίδι της έντασης, ανταγωνισμού, δύναμης και όχι της δημιουργικότητας. Αυτό το συναίσθημα  έχεις μέσα σου, αυτή την αναπαράσταση του κόσμου έχεις δεχθεί.  Δεν μπορείς το τρόμο, τον θυμό και την  οργή να την κάνεις τέχνη. Δεν στο έχει διαδάξει κανένας τον έντεχνο τρόπο να ζείς.. Την αγάπη την φοβάσει, την εγκατάλειψη την τρέμεις. Έχεις αναδείξει σε μοναδικό αγαθό την ηρεμία και την μοναξία που όμως δεν την αντέχεις αλλα δεν ξέρεις πως να σχετιστείς.  Για τις υπόλοιπες ανάγκες οι απαιτήσεις περιορίζονται στην επιβίωση. Ζείς αμυντικά – επιθετικά , αναμέσα σε μια απομόνωση που μοιάζει με αυτισμό ( μόνος πιο καλά)  και στην εξάρτηση ( απο φόβο εκμηδένισης και απόρριψης). Παραλληλα έχεις να αντιμετωπίσεις, εκείνη την εποχή και το ενδεχόμενο κοινωνικό στίγμα και τα αρνητικά στερεότυπα για τους χωρισμένους γονείς και τη απορυθμίσμενη λειτουργία της οικογένειας, μετά το διαζύγιο. Βλέπεις οι ανθρωποί δεν αντέχομαι να  κοιτάξουμε τις δικές μας ντροπές μας και έτσι ασχολούμαστε με τον άλλον,  που για λόγους αδυναμίας δεν μπορούν να τις κρύψουν. Η ένταση που προυπήρχε και οι συχνές φασαρίες σε τραυματίζουν άμεσα, δεν έχεις υπερηφάνεια αλλά ντρόπη και ενοχή για την οικογένεια,  δεν μπορείς ν’ αναφερθείς  στο ζεύγος των γονίων σου. Να ντύσεις με αληθεία και μύθους την ιστορία της  οικογένεια σουΝα απαντήσεις στο ερώτημα τινος είσαι εσύ ρέ? Και μόλις κάποιος επιχειρεί να σε βγάλει στην σκηνή,  τρέμεις και ντρέπεσαι για όλα ... εμφάνιση , βλέμμα, όνομα, επίδοση. Δεν έχεις μάθει να ζείς στο φώς αλλά μόνο στο σκοτάδι. Το παιδί βλέπει τον εαυτό στο βλέμμα των άλλων και εσύ ζητούσες κλειστά μάτια. Αισθανεσαι στο πετσί και στην ψυχή σου την μειονεξία και την αυτομομφή. Σαν αντιστάθμισμα προσπάθεις να ξέπερασεις το αίσθημα μειόνεξιας με μια επιπλάστη έπαρση που με το πρώτο φύσημα καταρέει.  Ζητάς απεγνωσμένα να  βρείς ενά πέδιο να κερδίσεις ενα μπράβο, ένα νεύμα αποδοχής, λόγια και κουβέντες παραδόχης και αναγνώρισης. Όταν σπάνια  τα έβρισκες δεν ξεκολαγές,  και κυρίως τα ζητάς με απεγνωσμένο και τόσο εξαρτητικό, που ο άλλος δεν το άντεχε και τότε η οργή και απογοήτευση σε κατέκλυζε Δεν αργεί ο καιρός, που σαν μικρο παιδί θα εμφανίσεις φοβίες και διαταραχές στον ύπνο. Παρουσιάζεις συνεχή μείωση των σχολικών επιδόσεων και συχνά αντιδράς με θυμό, άγχος, ένταση και προβλήματα συμπεριφοράς. Το ψυχικό τραύμα που προκαλείται στην ψυχή και την σκέψη εγγράφεται βαθία , αφού αισθάνεσαι να παραμελείσε ως προς την ικανοποίηση των συναισθηματικών και φυσιολογικών σου αναγκών. ( αγάπη, ασφάλεια, εμπιστοσύνη) . Και ακολουθούν συναισθηματικές διαταραχές, τα ξεσπάσματα οργής και αυξημένη έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων, ανικανότητα να αγαπήσεις ή να εμπιστευτεις, συναισθήματα ντροπής, δείγματα αυτοτραυματισμού και  αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Στο σχολείο τα αλλά παιδιά δεν χάνουν ευκαιρία, αργά η γρήγορα εντοπίζουν -μυρίζουν  ότι, το σκιάχτρο με το οποίο έχεις ντύσει το σώμα και ψυχή σου είναι απο χαρτί,   δεν χάνουν ευκαρία και αρχίζουν τον  εκφοβισμό,  και την εσκεμμένη εχθρική δραστηριότητα για να βλάψουν και άλλο και να σου προκαλέσουν ακόμη περισότερο  πόνο και τρόμο.  Δεν τους φθάνει όσο φοβο βλέπουν στα μάτια και το σώμα σου, θέλουν να σε δούν να σέρνεσαι. Ζείς φυσική και σωματική κακοποίηση, όπως κλωτσιές, χτυπήματα, σπρωξίματα, απειλητικές φωνές και ο αντίκτυπος του εκφοβισμού είναι ολέθριος για την σωματική σου υγεία, την ψυχική τους την κοινωνική σου ανάπτυξη. Με τον καιρό βυθίζεσαι στην απελπισία, δεν έχεις  απο που να πιαστείς, ένα περιβάλλον φροντίδας, κατανόησης και στοργής ( δάσκαλοι και καθηγητές αδιαφορούν η δεν το αντιλαμβάνονται). Υφίστασαι  επαναλαμβανόμενη σωματική και ψυχολογική βία, ( σπίτι, οικογένεια, σχολείο, γειτονιά) νιώθεις διαρκή αγωνία, ένταση, τρόμο εξαιτίας του πόνουαλλά και του εξευτελισμού που βιώνεις.  Η καταπόνηση και η κούραση, ξέρεις ότι είναι αθροιστική. Συσσωρεύεται με τα χρόνια και μετά στην ενήλικη ζωή, κάτι που φαίνεται μικρό, είναι ικανό να απορυθμίσει το σύστημα. Σαν το κερασάκι που μπαίνει πάνω στην τούρτα και προκαλεί την κατάρρευσή της. Τα χρόνια παιρνούν και εσύ εξακολουθείς να υποφέρεις συχνά  από αυτές τις τραυματικές εμπειρίες, τις οποίες κουβαλας από τα παιδικά σου χρόνια, ή αποκτούν τραυματικές εμπειρίες  στην μετέπειτα ζωή. Διακατέχεσαι  από πολύ έντονα συναισθήματα φόβου, θυμού κι αβοηθησίας, που επηρεάζουν αρνητικά την ικανότητά τους να ζήσεις σαν ενήλικας πλέον μια ευχάριστη και λειτουργική ζωή. Αφου δεν σου το έμαθαν μέσα στην πρώτη οικογένεια. Αντίθετα σου πέρασαν λανθασμένο μηνυμα ότι δεν είσαι και τόσο σημαντικός, δεν αξίζεις και τόσο, άρα ίσως και να ευθυνεσαι για τις συνθήκες που βιώνεις. Δεν έζησες μια οικογένεια και ένα σπίτι που να ήταν ένα ήρεμο μέρος, ένα ασφαλές λιμάνι ή ένα καταφύγιο. Και ότι μέσα εκεί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε  βλάψει. Αντίθετα οι συμπεριφορές και τα συναισθήματα εκφράζονταν  με τρόπους ακραίους, βίαιους, ζημιογόνους, που έβλαπταν  ή απειλούσαν τη σωματική, συναισθηματική, διανοητική, σου υγεία. Τα αποτελέσματα εκείνης της περιόδου τα βιώνεις και σήμερα , χαμηλή αυτοπεποίθηση, δυσκολίες στις σχέσεις σου, η υπερβολική αυτοκριτική, και συχνά κοινωνική απομόνωση. Κάποια στιγμή έρχεται η εποχή, που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στο να συνεχίσεις να κουκουλώνεις τα τραύματα μιας ζωής , να τα  κρύβεις συνειδήτα η ασυνείδητα και να αφήνεις να σε περιέχουν σώμα και ψυχή η θα βρείς δύναμη και θέληση να τα επεξαργαστείς, να τα εκφράσεις, να τα εμπιστευετείς σε κάποιον. Να δείς πόσο και εάν σε καθορίζουν σήμερα.