ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήξερα τι να απαντήσω στο "τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω". Ξαφνικά όμως ,φέτος , αποφάσισα πως θέλω να γίνω ευτυχισμένη. Και είναι θα προτιμούσα να μην έχω βρει αυτή την απάντηση γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι πρόκειται να με κάνει ευτυχισμένη. Θα με κάνει ευτυχισμένη να με θαυμάζουν οι γονείς μου ή οι φίλοι μου ? Δυο εντελώς αντίθετα στρατόπεδα. Να με θαυμάζω εγώ δεν το λογαριάζω γιατί απλά δεν ξέρω τι θα με έκανε περήφανη για μένα. Είναι κακό να μην ξέρω όλα αυτά στα 16 μου χρόνια? Είναι καλό που αναρωτιέμαι? Θα ήταν καλύτερα για μένα να ασχολούμαι με το χρώμα των νυχιών μου σαν τις άλλες δεκαεξάρες? Είναι σωστό που είμαι ερωτευμένη με έναν 5 χρόνια μεγαλύτερο μου και είμαστε σε σχέση χωρίς να το ξέρει κανένας δικός μου ,απο φόβο οτι δεν θα εγκρίνει? Τι είναι σωστό ,τι λάθος ,τι καλό ,τι κακό και τέλος οι έννοιες αυτές έχουν υπόσταση στην ανθρώπινη ψυχολογία? Η 5χρονη "Εγώ" πάντως δεν θα ήταν καθόλου περήφανη για μένα.