ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ναι έφτασε η ώρα που θα πρέπει να πραδεχτώ ότι έγινα σαν την μάνα μου...Μητέρα πλέον ενός μικρού , εργαζόμενη full time και νοικοκυρά.Πάντα "κατηγορούσα" την μητέρα μου ότι δεν έχω αναμνήσεις από εκείνη όταν μεγάλωνα γιατί πάντα όταν γύρναγε από την εργασία της έκανε δουλειές στο σπίτι.Τα ίδια κάνω και εγώ... πόσο άσχημα αισθάνομαι που αυτό που σιχαινόμουνα σε αυτό κατέληξα.Δεν μπορώ να καταλάβω πότε ακριβώς έγινα αυτό που απέρριπτα και το πιο άσχημο είναι ότι δεν μπορώ να το σταματήσω.Και για να μην παρεξηγηθώ δεν μιλάω να αφήσω το σπίτι αχούρι ,βρώμικο κτλ κτλ. Αλλά γιατί μετά από 8 ώρες δουλειάς αντί να γυρνάω σπίτι και να παίζω με το μωράκι μου εγώ τρέχω σαν την παλαβή να μαζέψω, σκουπίσω ,σφουγγαρίσω. απλώσω, σιδερώσω?Φταίει και ο σύζυγος , ο οποίος έχοντας μια μαμά που δεν δούλευε, όλη μέρα έκανε δουλειές στο σπίτι ,θέλει τα πάντα στην εντέλεια.Συμπαθάτε με που εμένα δεν με ενοχλεί αν το τραπεζάκι έχει σκόνη ρε παιδιά... δεν με ενοχλεί αν δεν βάλω σκούπα μία μέρα.Εκείνος όμως παρόλα τα όσα κάνω , έχει και παράπονο..."να πάρουμε γυναίκα να σε βοηθάει" θα πέσεις κάτω. Θα μου πείτε τώρα , γιατί ο σύζυγος δεν βοηθάει? Γιατί δεν έμαθε , γιατί έμαθε από την πεθερά μου ότι όλα πρέπει να είναι άψογα χωρίς εκείνος να κουνήσει τοδαχτυλάκι του.Ε όχι ρε γαμώτο... δεν το θέλω όλο αυτό.Με το να εργάζομαι μόνο εγώ ,το εισόδημα μας περιορισμένο, η γυναίκα για τις δουλειές είναι πολυτέλεια σαν έξοδο.Με πονάει που δεν περνάω όσο χρόνο θα ήθελα με το μικράκι μου, να πάνε να γ@μηθούνε οι δουλειές ρεεεεεε.Ως εδώ όμως... δεν θα γίνω αυτό που κορόιδευα και σιχαινόμουν.