ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τότε που ήμουν μικρή θυμάμαι να κλείνω τα μάτια μου με δύναμη,να μετράω ως το δέκα και να εύχομαι με όλη μου την ψυχή να είμαι κάπου αλλού όταν θα τα ανοίξω.Το μέρος δεν είχε καμία σημασία,το ότι θα ήμουν κάπου μακριά αρκούσε.Κάθε φορά που μάλωνα με τους γονείς μου,μετά από κάθε ανούσιο καβγά με τα αδέρφια μου, η ίδια πάντα αντίδραση. Το κοριτσάκι μεγάλωνε αλλά το συναίσθημα παρέμενε το ίδιο αμείλικτο. Ονειρευόμουν ένα άδειο σπίτι,που θα ήταν μόνο δικό μου,ένα δικό μου κρεβάτι,σε ένα δικό μου δωμάτιο,χωρίς αδέρφια και γονείς,μακριά από όλους.Τι καλύτερο, ησυχία και ηρεμία,ότι ώρα θες να κοιμάσαι,ότι ώρα γουστάρεις να βάζεις μουσική, να μη περιμένεις τη σειρά σου στο μπάνιο,να μην σου τρώει κανείς τη σοκολάτα που είχες κρατημένη πίσω πίσω στο ψυγείο. Και ερχόμαστε στο παρόν...Μένω πια σε ένα σπίτι που είναι μόνο δικό μου,έχω το δικό μου κρεβάτι,στο δικό μου δωμάτιο και δεν με ενοχλεί κανείς. Βλέπεις, οι γονείς μου και τα αδέρφια μου μένουν πια μακριά,όλοι κάνουν τη ζωή τους(και εγώ μαζί,παράπονο δεν έχω),και καλώς εχόντων των πραγμάτων τους βλέπω μια φορά το χρόνο και αν..Και που λες,κάθε φορά που γυρίζω σπίτι δε γουστάρω να βάλω μουσική γιατί δεν έχει πλάκα αν δεν τραγουδάω σα παλαβή μαζί με τον αδερφό μου,και δε γουστάρω να ανοίξω εκείνη τη σοκολάτα γιατί αν δεν έχω την αδερφή μου να με παρακαλάει για ένα κομμάτι δε ψήνομαι.Και πλέον,στα 25 μου, έχω βρει άλλο παιχνίδι. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου,μετράω μέχρι το δέκα και εύχομαι όταν τα ανοίξω να είμαστε όλοι μαζί ξανά,έστω και για ένα λεπτό,γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο με τα φαγητά της μάνας μου,με τον πατέρα μου να προσπαθεί να μας βάλει σε τάξη,με τον αδερφό μου να αρπάζει ότι βάζω στο πιάτο μου,με την αδερφή μου να δυσανασχετεί και τη μάνα μου να μας κοιτάζει όλους έναν έναν με ένα αμυδρό χαμόγελο λες και ξέρει ότι μια στιγμή είναι και θα περάσει.Μακάρι να το ήξερα κι εγώ τότε,μακάρι να μπορούσα να το καταλάβω και να απολάμβανα τις στιγμές μας αντί να γκρινιάζω.Κι όσο όμορφη κι αν είναι τώρα η ζωή μου,γεμάτη φίλους και δίπλα σε έναν άντρα που αγαπώ,οι άνθρωποι που μοιράστηκαν μαζί μου όλες εκείνες τις στιγμές της παιδικής μου ηλικίας,που με έζησαν στα όμορφα και στα δύσκολα θα έχουν πάντα ξεχωριστή θέση μέσα μου. Και κάπου διάβαζα ότι μπορεί να αγαπάς κάποιους ανθρώπους με όλη σου την καρδιά αλλά ποτέ δεν μπορείς να τους αγαπήσεις τόσο όσο μπορείς να τους πεθυμήσεις...Δένω λοιπόν στο χέρι μια κλωστή,να ’πιάσει η ευχή και ό,τι μας χωρίζει να χαθεί..