ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μου χει καταστρεψει το μυαλο. σκεφτομαι συνεχεια.το μυαλο μου δουλευει 24 ωρες το 24ωρο.οταν ολα πανε στραβα αναρωτιεμαι τι φταιει? πως θα βγω απο αυτη τη κατασταση? τι εχω κανει λαθος? ποιος αλλος εχει ευθυνη? πως θα βγω απο το αδιεξοδο? ομως και οταν ολα πανε καλα εξακολουθω να σκεφτομαι πως ολο αυτο που ζω σε λιγο θα χει ξεθωριασει .οτι κατι θα μου το χαλασει.καποιος.εγω.ισως.τα σκεφτομαι ολα τοσο πολυ.τα υπεραναλυω.ολα μα ολα. δε μου αρεσει να μοιραζομαι ολες αυτες τις σκεψεις παρα μονο με 2 3 πολυ κοντινα ατομα και κυριως τον κολλητο μου με τον οποιο εχουμε τις ιδιες ανησυχιες.και παλι τις μοιραζομαι με φειδω.δεν ειμαι ανοιχτο βιβλιο αλλα ουτε και κλειστη. δινω οσο θελω να δωσω.το προβλημα μου ειναι πως υπερσκεφτομαι καταστασεις,προσωπα,συναισθηματα ,στοχους τα παντα και χανω στιγμες. δε χαλαρωνω ουτε λεπτο. αντικειμενικα ειμαι μια κοπελα που δεν της λειπει κατι . εχω την υγεια μου, μια ευτυχισμενη και δεμενη οικογενεια, μια σχετικα καλη οικονομικη κατασταση, σπουδαζω αυτο που μου αρεσει ,εχω πολλους και καλους φιλους. ομως ειδικα τη τελευταια περιοδο αισθανομαι μια ματαιοτητα για ολα. αισθανομαι πως δεν εχει νοημα το να παω εξω για ενα καφε, να γνωρισω καποιον, να κανω το ο,τιδηποτε .στη τελικη τα κανω γιατι δεν ειμαι και ο ανθρωπος που θα κατσει μεσα στο σπιτι αλλα αισθανομαι πως ολα αυτα ειναι κενο.ειναι απλα αερας. δεν εχουν νοημα. και το θεμα ειναι πως δε ξερω τι εχει νοημα. απο την αλλη αισθανομαι αχαριστη και μια φωνη μεσα μου μου λεει "χαλαρωσε ειναι ολα καλα ,μην γκρινιαζεις! ".Αν και ειμαι 19 χρονων αισθανομαι οτι σκεφτομαι σαν μεγαλυτερη. οι περισσοτεροι φιλοι μου ζουν ανεμελα ,διασκεδαζουν και φαινονται να μην νοιαζονται για τιποτα. και εγω θα βγω θα διασκεδασω αλλα συνεχεια σκεφτομαι.προσπαθω να βαλω τη ζωη μου σε ταξη. να τα κανονισω ολα. να τα ρυθμισω.να τα ελεγξω. οι γυρω μου με συμβουλευουν να σταματησω να προσπαθω να τα εχω ολα υπο ελεγχο .το καταλαβαινω . αλλα πως? πως θα τοο κανω? αυτο ξερω να κανω. αυτο εμαθα να κανω. αυτο ειμαι εγω. αυτο ειναι η εφη.καποιες φορες αισθανομαι οτι θα τρελαθω. πνιγομαι μεσα στις σκεψεις.επειτα παιρνω μια βαθια ανασα και ηρεμω. συνεχιζω να ζω κανονικα.να προχωραω. ομως μηπως ετσι χανω τη στιγμη ? πως θα αλλαξω? πως θα παψω να προσπαθω να εχω τον ελεγχο παντου? ισως να με φοβιζει πως οταν το εκανα πληγωθηκα πολυ και συνειδητοποιησα πως αυτο δεν μου παει.γιατι οταν εχω τον ελεγχο ειμαι ασφαλης.δε φοβαμαι. ή μηπως τοτε ειναι που φοβαμαι? τοτε φοβαμαι πιο πολυ ισως . φοβαμαι πως θα τον χασω. φοβαμαι τον φοβο.