ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πιεζομαι και δεν ξερω τι μου φταιει.Παντα ελεγα πως ηθελα να ζησω στο εξωτερικο. Απο μικρη ζωγραφιζα και ηθελα να ασχοληθω με τη μοδα και το σχεδιο οποτε εκ των πραγματων την ελλαδα την ειχα αποκλεισει. Η συμφωνια με τους γονεις μου που με υπεραγαπανε και με στηριζουν ηταν να παρω ενα πτυχιο στην ελλαδα να το εχω να βρισκεται και μετα να κανω οτι θελω εγω...Αλλωστε ελεγε ο μπαμπας μου "εχετε ολη τη ζωη μπροστα σας να κανετε τα ονειρα σας πραγματικοτητα." Πριν ενα χρονο ακριβως τελειωσα τη νομικη! Περασα τεσσεραμιση απιστευτα φοιτητικα χρονια, εμαθα να ζω μονη μου, εκανα φιλους που τους θεωρω οικογενεια, ταξιδεψα...μεχρι που ηρθε η στιγμη να κανω το επομενο βημα στην καλυτερη φαση της ζωης μου.Βρεθηκα λοιπον απο τον Σεπτεμβρη στο Λονδινο για μεταπτυχιακο σε ενα απο τα καλυτερα πανεπιστημια στο οποιο εχω τη δυνατοτητα να συνδυασω αυτο που σπουδασα με αυτο που ηθελα παντα να κανω. Και πανω που ηρθα στο Λονδινο με κεφι, ορεξη και ζωντανια να αδραξω τη μερα και καθε ευκαιρια που θα μου παρουσιαζοταν ερωτευτηκα...στην Ελλαδα. Εναν ανθρωπο που μου ειπε τοσα πραγματα, υποσχεθηκε αλλα τοσα και ξαφνικα τα πηρε ολα πισω, με αφησε ξεκρεμαστη, μου ειπε πως αν ημουν στην ελλαδα ισως και να το ξανασκεφτοταν και με εκανε να αμφισβητω τον εαυτο μου και τις επιλογες μου.Και βρεθηκα σε μια ξενη χωρα να προσπαθω να ξεπερασω εναν χωρισμο με ολο το δικτυ ασφαλειας μου (φιλους και γονεις) στην Ελλαδα και ταυτοχρονα να κανω ενα μεταπτυχιακο με απιστευτα πολλες απαιτησεις στις οποιες ξαφνικα δεν ειχα τη διαθεση, τη δυναμη και την ορεξη να ανταποκριθω. Ο τελευταιος μηνας νομιζω ειναι ο χειροτερος που εχω περασει ποτε. Εχω εξετασεις, ειμαι σπιτι-βιβλιοθηκη, βιβλιοθηκη-σπιτι, κοινωνικη ζωη μηδεν, χωμενη κατω απο ενα σωρο σημειωσεις και καθε μερα στο κεφαλι μου κανω τον εξης μονολογο:"Τι κανω εγω εδω? Ποιον απο τους στοχους μου εχω πραγματοποιησει? Κανεναν. Ουτε δουλεια δεν εχω βρει ακομα. Και αν θα βρω θα ειναι αυτο που θα μου αρεσει? Γιατι αν δεν ειναι ποιος ο λογος να δουλευω απο το πρωι μεχρι το βραδυ? Ναι αλλα οι γονεις μου εχουν δωσει ποσα λεφτα για να με σπουδασουν αρα δεν εχει σημασια αν θα μου αρεσει η οχι. Και μηπως εχω κανει τη χειροτερη επιλογη στη ζωη μου? Μηπως αφησα στην ελλαδα περισσοτερα απο οσα κερδισα εδω? Και αν εχω χασει εναν χρονο απο τη ζωη μου?"Και καταλαβαινω πως γινομαι αχαριστη. Γιατι δεν εχει ολος ο κοσμος τη δυνατοτητα να κανει ενα μεταπτυχιακο . Δεν εχει ολος ο κοσμος τη δυνατοτητα να ζησει το εξωτερικο. Δεν εχει ολος ο κοσμος τους δικους μου γονεις που δεν μου εχουν πει ποτε οχι. Και δεν θελω να γκρινιαζω ουτε στους γονεις μου ουτε στους φιλους μου. Αλλωστε δικες μου ηταν οι επιλογες. Κανεις δεν με αναγκασε. Και προσπαθω να σκεφτομαι οτι ενα βημα τη φορα και ολα γινονται και πως ο μπαμπας μου ειχε δικιο αλλα αυτος ο κομπος απο το στομαχι δε λεει να φυγει.