ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συμφωνώ με το κορίτσι του μπαρ απόλυτα. Ναι, το να κλαίγεται κάποιος διαρκώς που δε βγαίνει, ίσως να ακούγεται λίγο υπερβολικό σταθμίζοντας αυτό με άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν νέοι άνθρωποι, ιδίως υγείας (τόσο των ιδίων όσο και οικείων του).Από εκεί και πέρα, και το να μπορεί να βγει κάποιος σε ένα λογικό πλαίσιο, ανθρώπινο είναι και η έλλειψή του πονάει όπως και να το κάνουμε...

Αρχικά διαβάζοντας την εξομολόγηση σου, πάτησα ταυτίζομαι, θεωρώντας ότι αναφέρεσαι σε τίποτα φαντασμενες τυπισσες, που αλλη δουλειά δεν έχουν παρά να κλαίγονται που δε βγήκαν ένα βράδυ έξω. Κατόπιν όμως που διάβασα και παρακάτω την εξομολόγηση που ουσιαστικά σχολιάζεις, ηθελα να πω το εξής: Η κοπελα που γράφει, δε μοιάζει να είναι αυτό που λέω πιο πάνω, δηλαδή να θέλει να βγει γιατί είναι το μόνο που ξέρει να κάνει και δεν τη νοιάζει τίποτα άλλο στη ζωή της. Το αντίθετο μάλλον.Καταλαβαίνω ότι βγάζει μια πικρία η οποία δεν προέρχεται από αυτό καθαυτό το θέμα της βραδινης εξόδου, αλλά γενικότερα της απουσίας μιας σχέσης, ενός φλερτ κλπ, πράγμα το οποίο είναι σημαντικό.Σαφώς και κάτι τέτοιο δεν εξισωνεται με ένα θέμα υγείας πχ, ούτε κατά διάνοια. Απλά ο καθένας μας, ανάλογα τη στιγμή, τη φάση, μεγαλοποιει πραγματα και καταστάσεις, συχνά και χωρίς λόγο. Θεωρώ ότι και η ίδια η εξ όταν ξεφουσκωσει λίγο όλο αυτό που νιώθει, θα μπορεί να δει λίγο καλύτερα τα πράγματα.Και αν σε παρηγορεί εξ, είμαστε πολλές που έχουμε μείνει πολλά βράδυα μέσα ;)