ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

....ενα χρονος κ κατι....που "οι φιλοι" με προδωσαν εκεινη την μερα που εγινε αυτο κοντεψα να παιθανω...ημουν σπιτι ολομοναχη μ οπως καθε φορα ειχα πιει τοσο απο την στεναχωρια μ που δεν αντεχα αλλο...ξαφνικα μπαινει ο πατερας μ σπιτι κ με βλεπει σχεδον σε κομα.....παγωσε...με πηρε κ με πηγε στο μαγαζι εκει ηταν κ η μανα μ....δεν με εβγαλαν απο το αμαξι....καθομουνα πισω...το μονο που θυμαμαι ειναι την μανα μ να με βλεπει ετσι κ κλεει με λοιγμους.....και ολα αυτα για τους φιλους μ για του ψετικους φιλους μ....που νομιζα οτι μονο αυτοι ηταν διπλα μ κ κανενας αλλος.....γιατι ολοι μερα οι γονεις μ δουλευαν κ δεν ειχαν χρονο για μενα κ οταν ηθελα καποιον να μιλησω..να παρω μια συμβουλη για καποιο θεμα ετρεχα παντα στους φιλους μ....ακομα κ οι σχεσεις δεν μπορουσα να ημουν τοσο δεμενη οσο με τις φιλες μ δεν θα με στιριζαν οσο οι φιλες μ...παντα εβρισκα διεξοδο εκει.....δεν μαλωναμε ποτε ουτε για αγορια ουτε για τπτ...παντα καλυβε η μια την αλλη σε οπιοδηποτε θεμα....ειμασταν σαν αδερφες....κ τωρα τι????ειμαι μονη μ.... εκλεισμενη καθε μερα σε τεσσερης τοιχους χωρις κανεναν.....σχολειο δεν μιλουσα σε κανεναν ακομα κ αν ημουν σε μια παρεα ημουν εκει το κοριτσακι με το κατεβασμενο το κεφαλι που ηταν σιωπηλο......ερχεται καλοκαιρι κ μονο στην σκεψει οτι οι ωρες και οι μερες θα περνανε ετσι τρελενομαι περισσοτερο.....νιωθω τοσο μονη που δεν θα το καταλαβει κανενας σας...αν δεν το εχει ζησει.......ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ Κ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΩ....δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απο το να μην εχεις φιλους....