ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες ήμουν στην παιδική χαρα με τον μπόμπιρα μου. Μιλούσα με κάποια παιδάκια και με ένα από αυτά γνωριστήκαμε. Πέντε ετών αγόρι. Η Μαμα του παραδίπλα με το καρότσι και την πιπιλα του. Ναι και τα δυο ήταν δικά του. Το παιδί αυτό δεν έπαιζε με τα υπόλοιπα και φαινόταν πως ήθελε να κανει παρέα με τον δικό μου που είναι πολυ μικρουλης. Κατάλαβα πως λόγω της συμπεριφοράς της μαμάς του το παιδί συναισθηματικά μάλλον έμεινε λίγο πίσω. Γενικά μπεμπεδιζε κρι η μαμα του του έδινε συνεχώς εντολές για το τι να κανει. Ένιωσα πως δεν ειχα δικαίωμα να πω τίποτα απολύτως αλλά όταν γύρισα σπίτι σκέφτηκα πως αν ήμουν εγω στη θέση της θα ήθελα κάποιος να μου ανοίξει μια τέτοια κουβέντα. Θα τη ξαναδώ σίγουρα. Το ξέρω πως δεν είναι σωστό να μιλήσω αλλά λυπάμαι το παιδάκι. Εσείς τι θα κάνατε;