ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...τελικά ξέρετε κάτι; Παραπονιόμαστε και παραπονιόμαστε...και ανθρώπινο είναι να παραπονιόμαστε, δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω. Αγωνιούμε για το μέλλον, αν θα βρούμε δουλειά, αν θα μας αγαπήσει κάποιος, αν θα βρούμε εμείς κάποιον ν'αγαπήσουμε...κάποιοι έχουν “ελαφρότερες” ανησυχίες- τί πειράζει; Μας πέφτει λόγος άλλωστε; Άλλοι έχουν προβλήματα με τους ήδη υπάρχοντες συντρόφους, άλλοι με την μοναξιά τους...και ναι, κι εγώ έχω γκρινιάξει, εδώ μέσα και εκεί έξω, στους λίγους ανθρώπους που έχουν την υπομονη και την αγάπη να με ακούνε...:Ρ...και γι'αυτό τους αγαπω κι εγώ...και άλλοι γίνονται τελικά πιο κοινωνικοί, μιλάνε, “παρεΐζουν” ευκολότερα, ενώ άλλοι (γκχμ γκχμ, καμπανάκι) έχουν ανάγκη την απομόνωση σε μεγαλύτερες δόσεις. Έτσι είμαστε: ποικίλλοι, με ποικίλλες πληγές και με ποικίλλους τρόπους επούλωσής τους. Κι εγώ καμμιά φορά μισοκλαίω, άλλοτε πονάω, άλλοτε τα παίρνω άσχημα στο κρανίο και θέλω να δω την ανθρωπότητα να παρασύρεται από ένα γιγαντιαίο καζανάκι (και πάλι απ'την αρχή)...αλλά άλλοτε ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου ευγνωμονώντας: “Ευτυχώς που έχω και τα δυο μου πόδια ακόμα, το κεφάλι στους ώμους μου και μια στέγη πάνω απ'αυτό”. Είτε στο εξωτερικό βρεθείς, είτε στη γενέτειρά σου, είτε κάνεις την ίδια δουλειά μια ζωή είτε γυρίσεις τον κόσμο πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης...μια μοναξιά και έναν κόσμο θα βλέπεις...και μονάχα πισω απ'τα δικά σου μάτια, όσο και να τ'ανοίξεις. Ό,τι κι αν γράφει το ημερολόγιο, όσο γέρο κι αν σε βγάζει το κομπιουτεράκι, ό,τι κάνουμε εδώ μένει. Αυτά λοιπόν. Κι αν πρέπει να ζω μόνος, επιλογή μου- όταν έρθει η ώρα, θ'αλλάξει κι αυτό...κι αν δεν έρθει, τί να κάνεις; Ευτυχώς που έχουμε και την μουσική. Τί άλλο να πω...; Διαβάστε, ταξιδέψτε (όσο γίνεται), δείτε και κοιτάξτε...και αααν καταφέρετε και βρείτε κι έναν άνθρωπο να θέλει να τα κάνει αυτά μαζί σας, κρατήστε τον γερά. Και όσο γίνεται, με ηρεμία- με πάθος και ηρεμία. Καληνύχτα. Ενας ανθρωπος (ελπίζω).