ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθόμουν σήμερα σε ένα καφέ, σε ένα από αύτα που έχουν ανοίξει σαν μανιτάρια, που είναι self service κ έχουν φθηνό καφέ. Κάθισα σε ένα πάγκο που είχε, κ στο τραπέζι μπροστά μου κάθονταν 4 παιδιά (3 αγόρια, 1 κορίτσι), γύρω στα 10 - 12 ετών κ μαζί τους καθοτανε κ ένας γύρω στα 27-30. Αυτά τα παιδιά λοιπόν είχαν ένα αλητικο να το πω στυλακι (όχι με την καλή έννοια), έπιναν φραπέ κ καπνιζαν κανονικότατα, τον καπνό μέσα κ έτσι (10 χρονών τώρα). Μου το που είδα το όλο σκηνικό μου βγήκε αντίδραση. Ήθελα να κάνω κάτι γι όλο αυτό που έβλεπα κ δεν ήξερα τι. Να βγω έξω κ να μιλήσω στον ενήλικα; να πιάσω τον μαγαζατορα που σερβίρισε φραπέ σε παιδιά κ που επιτρέπει να κάπνιζουν; να πάω στην αστυνομία κ να τους πω όμως τι; να καλέσω κάποια υπηρεσία αλλά ποια; να πάω να μιλήσω μόνος μου με φιλικό τόνο προς τα παιδιά κ να τα πω προς όλη αυτη η στάση που έχουν από τώρα είναι πρόδρομος για αλλά γεγονότα αλλά σε τι θα ωφελησει; Με το μετά που έχει σημασία κ την καθημερινότητα τους ποιος θα ασχοληθεί; Αυτά θέλουν φροντίδα, αγάπη, σωστή διαπαιδαγωγηση κ διαρκή καθοδήγηση, κ όχι μόνο. Τελικά δεν έκανα τίποτα. Ήπια τον καφέ μου, ήπιαν κ αυτά τον δικό τους κ έφυγα. Έφυγα με λύπη γιατί μελλοντικά έβλεπα τις διαλυμενες τους ζωές κ δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να το αποτρεψω αυτό. Κ αύριο η κοινώνια θα λέει ο πρεζακιας, ο κλέφτης, η πορνη κ ο χαπακιας. Κανείς όμως δεν θα λέει το πως μεγάλωσαν αυτα τα παιδιά κ για την έλλειψη σωστής διαπαιδαγωγησης κ κυρίως αγάπης που δεν είχαν. Κ οποίος τα επιρριπτει ευθύνες απλά δεν νιώθει κ δεν έχει ιδέα του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Θα έλεγα μακάρι κάτι να γίνει κ αυτά τα παιδιά να βρουν τον δρόμο τους αλλά δυστυχώς με ευχές δεν δουλεύουν τα πράγματα...