ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι- Θυμάσαι; Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μουούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδαΜπορεί και να μ΄ήξερες από παλιάκι απλά με ξαναβρήκες.Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλαΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ;την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένοκίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμεκαι ταξιδεύαμε τη γη..νύχτες ταξιδεύαμεστον ουρανό..αστέρι και σταθμόςΘΥΜΑΣΑΙ;βρήκες το πιο μακρινό αστέρικι είπες να το γυαλίσουμενα του φυτέψουμε μια λέυκανα μείνουμε για πάντα εκείΘΥΜΑΣΑΙ;όταν σου έδινα πορτοκάλιπήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδατην πίναμε μισή μισήΘΥΜΑΣΑΙ;Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γηνα βρω το πρώτο πρώτο λουλούδιγια σένα βέβαια..Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύκαι μου ΄φερνες ένα κοχύλιΘΥΜΑΣΑΙ;Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός..Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώΘΥΜΑΣΑΙ;Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρακαλοπλυμένα, καλοχτενισμένακαι τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα.ΘΥΜΑΣΑΙ;θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;Σου χάρισα ένα μύλονα τον κρατάς γεράγιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύτο θυμάσαι ακόμη;Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσοςΕίχες το μύλο δε φοβήθηκες…κι έτρεξα και σε βρήκαΜου χάρισες ένα χρυσόψαροπου μέτραγε ως τα χίλιακι ένα τζιτζίκικαι μια ζίνακι ένα πουκάμισο άσπρο..το θυμάσαι;και σου μάθα να ζωγραφίζειςκάμπους και ποτάμια.Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα.Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίοκι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμαΘΥΜΑΣΑΙ;Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβιαΚαι χάρτινα κινέζικα πουλιάΜια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφήνα μην την ξέρει άλλοςΤη ζωγραφίσαμε στο πι και φικοντά σ’ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμιτη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότετη σαντιγύτον ήλιοτις αυπνίεςτην παλίρροιατο σκούρο μπλετα θυμασαι όλα;Ό,τι δεν χώραγε στις λέξειςτο κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες.Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μαςτο θυμάσαι;κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλοΘυμάσαι πότε;Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθιαΚι όταν μας τέλειωσαναρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθιαΜια φορά και έναν καιρό ήτανε δυοΘΥΜΑΣΑΙ;Ήτανε δυο κι ήτανε σαν έναςένας και πολλοί μαζίΧωρίζαμε για λίγο μόνογιατί αλλιώςπως θ’ ανταμώναμε ξανά;Και σου ‘γραφα κάθε στιγμήκάτι τεράστια γράμματαΜου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.Μια φορά όμως που άργησεςπρόλαβε κι ήρθε ο χειμώναςπου κράτησε όσο πέντε.Κι όταν τέλειωσεήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύςΚαι δεν μπορούσες να γυρίσειςΈμεινες μακριάΚαι μου ΄γραψεςΗ πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος…Μπορεί…όμως..τα πιο ωραία μας ταξίδιαδεν τα ταξιδέψαμε ακόμηΣε περιμένω…ΕΛΑΘα μετρήσω ώς το δέκα ….Xρ. Μπουλώτης