ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμασταν φίλοι από το νηπιαγωγείο.Κορίτσι εγώ αγόρι αυτός.Συνεχίσαμε Δημοτικό,Γυμνάσιο.Πηγαίναμε μαζί και φροντιστήριο και νόμιζα ότι ήμασταν φίλοι,μιλούσαμε ήμασταν σχεδόν όλη μέρα μαζί.Μέχρι που του ήρθε να μου την πέσει και εγώ εκεί χαλάστηκα.Και να πω ότι το έκανε με διακριτικό τρόπο.Όχι.ήθελε να βάζει και χέρι.Ότι και να έκανα δεν καταλάβαινε τίποτα!Άρχισα λοιπόν να τον αποφεύγω λίγο,μπας και καταλάβει.Αλλιώς ήταν μπροστά μου αλλιώς στους φίλους του και εγώ εκεί νευρίασα.Περνούσε καιρός και εκείνος το χαβά του.Πήγαμε στο ίδιο Λύκειο,και εκεί που απλά αποφεύγαμε ο ένας τον άλλος ήρθε η αμήχανη στιγμή που δεν μιλούσαμε καν.Ούτε ένα γεια.Τώρα φτάσαμε 20 χρονών,σε άλλη πόλη εγώ σε άλλη πόλη εκείνος.Τον είδα στον ύπνο μου σήμερα και μου ξύπνησαν αναμνήσεις.Παιδικές,αθώες.Ρωτάω διακριτικά φίλους να δω τι κάνει,τι σπουδάζει.Και το μόνο που ήθελα ήταν να είμαστε φίλοι.Γενικά με τις γυναικείες παρέες δεν τα πάω και τόσο καλά.Όλο ζήλιες και κακίες και σπάνιες περιπτώσεις υπάρχουν.Μου άρεσε που είχα ένα φίλο να μοιραζόμαστε πράγματα γιατί έπρεπε να το χαλάσει αυτό.?Να μου πεις γιατί στο Λύκειο δεν του μίλαγες...γιατί ήθελα να καταλάβει γιατί τον απέφευγα,δηλαδή ή γκόμενα ή τίποτα?Και σιγά το πράγμα,παιδιά γυμνασίου ήμασταν.Αναρωτιέμαι αν αυτός σκέφτεται τι κάνω,αν και χλωμό το βλέπω.Καμιά φορά βλέπω και τους γονείς του,μιλάμε τους χαιρετάω ακόμα και τον αδερφό του που ποτέ δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις.Σκέφτηκα να του κάνω αίτημα φιλία στο facebook,είναι μακριά και είναι ο μόνος τρόπος αλλά μετά θυμήθηκα πως πέρασαν κάποια χρόνια και πως στην ουσία δεν τον ξέρω πια.Ούτε κι εκείνος εμένα.