ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά ότι σου συμβαίνει ως παιδί χαραζεται στο μυαλό σου και σου έρχεται ως υπενθύμιση πολλές φορές. Είμαι 17νχρινων, οδευω προς τα 18 - ευτυχως- και τελευταία υποφέρω πραγματικά από κάποιες εικόνες που αρχίζω και θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία και έχουν σχέση με το πατέρα μου. Ως μικρό κορίτσι (νηπιαγωγείο) και λίγο στο δημοτικό φοβόμουν συνεχώς μη πεθάνει η μαμά μου, μη της συμβεί κάτι, απλά δεν άντεχα σ αυτή τη σκέψη και κάθε φορά που έλειπε φοβόμουν πάρα πολύ. Κανείς όμως δε με βοηθούσε να το ξεπεράσω, με αντιμετωπιζαν ως το μικρό πιστεύω ότι δεν τους ένοιαζε. Μια μέρα που η μαμά μου είχε βγει (ήταν βράδυ) δε μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα περίμενα πότε θα έρθει για να κοιμηθώ. Πήγα και είπα στο μπαμπά μου ότι θέλω τη μαμά μου και εκείνος ήρθε στο δωμάτιο μου και με απειλούσε ότι θα σπάσει το κεφάλι του στον τοίχο άμα δε σταματήσω να ζητάω τη μαμά μου. Μια άλλη φορά που έκλαιγα στο σχολείο και δεν ήθελα να πάω οι δασκάλες πήραν τηλέφωνο τους γονείς μου και εκείνοι ήρθαν και με πήραν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήμουνα με τη μαμά μου στο καναπέ και μου μιλούσε και ήταν όρθιος ο πατέρας μου νευριασμενος και πήγαινε πέρα δώθε και κάποια στιγμή με κλώτσησε. Αυτές οι στιγμές για κάποιο λόγο αρχίζουν και μου έρχονται στο μυαλό μεταξύ άλλων και αρχίζω και κλαίω. Δε ξέρω τι μου συμβαίνει, γιατί τις σκέφτομαι τώρα, γιατί τις θυμήθηκα τώρα. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω μια απέχθεια για τον πατέρα μου, δε συμφωνώ με όσα λέει και κάνει, η μαμά μ πιστεύω τον φοβάται εν μέρει. Όλοι λένε όμως πόσο καλός πατέρας είναι. Που το είδατε το καλό; επειδή φέρνει χρήματα στο σπίτι; επειδή έτσι φαίνεται; προσπάθησα άπειρες φορές να τα δω τα πράγματα διαφορετικά, να ξεπεράσω τη ψυχολογική φόρτιση που μου προκαλεί η παρουσία του και τα λόγια του κυρίως όταν νευριάζει. Ελπίζω να περάσω στις πανελλήνιες γιατί δεν αντέχω άλλο χρόνο εδώ μέσα