ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ στο σκοταδι και το φως να φανταζει τοσο μακρινο… είναι εκει, κι οσο προσπαθεις να το φτασεις φευγει ολο και πιο μακρια.. είναι σκληρο να κυνηγας κατι απιαστο, οδυνηρο να παλευεις για πραγματα και ονειρα που δεν θα καταφερεις ποτε! Αυτό το αισθημα απαιχθιας προς τον εαυτο σου, να θες να αλλαξεις χαρακτηρα, να απαλαγεις από τα λαθη σου, να αρχισεις από την αρχη και το μονο που βρισκεις είναι ενας τοιχος.. βαρεθηκες τα λογια, τις υποσχεσεις, τον μισο σου εαυτο. Νιωθεις κενος, μικρος, αδυναμος, μπροστα σ ένα κοσμο που ενώ θα πρεπε να ανοιγεται αυτος ολο και μικραινει και χανεσαι, χανεσαι στα συναισθηματα, στα ματια των ανθρωπων, στο ειδωλο που βλεπεις στον καθρεφτη! Πας πισω στο χρονο και ξανακοιταζεις τις μαχες που εχασες, προσπαθεις να δεις λιγο πιο περα, αν το μελλον σου επιφυλασει καποια νικη, αλλα δεν μπορεις.. ομιχλη… βυθιζεσαι σε σκεψεις μαυρες, σκοτεινες, χωρις αυριο και ακομα χειροτερα χωρις παρον! Το μυαλο σου παιρνει στροφες, δημιουργει μερη που δεν θα πρεπε, σκεψεις που σε στοιχιωνουν, δεν μπορεις να το ελεγξεις και αυτό σε τρελαινει. Προσπαθεις να επουλωσεις πληγες που είναι καταδικασμενες να μεινουν ανοιχτες.. καταστρεφεις κάθε τι ωραιο καταδικαζοντας σε να ζεις σ έναν εφιαλτη ξανα και ξανα. Θες ν αλλαξεις, να πεταξεις, να ξεφυγεις, κάθε προσπαθεια σου όμως πεφτει στο κενο, σ εκεινο το κενο που προσπαθεις να γεμισεις. Δεν μπορεις να καταλαβεις αν σ εχουν πληγωσει η αν εσυ πληγωνεις τον εαυτο σου. Το μονο σιγουρο είναι πως πονας. Δεν ησουν ετσι, όχι, σιγουρα δεν ησουν. Αναρωτιεσαι ποιο λαθος δρομο επελεξες και βρεθηκες εδώ, σε ποιο σημειο εχασες την ακεραιοτητα σου, τη δυναμη σου. Θες να πιστευεις ότι δεν εχασες μονο, αλλα ότι και κατι κερδισες. Προσπαθεις να αποδειξεις στον εαυτο σου πως αυτά που κερδισες είναι σημαντικοτερα απ αυτά που εχασες.. αν είναι ετσι όμως τοτε γιατι βρισκεσαι εδώ; Γιατι το ποτο και τα κωλοναρκωτικα γινονται παλι η μονη σου διεξοδος; Ποιανου χναρια ακολουθεις; Όχι, σ αυτη την ερωτηση η απαντηση που παιρνεις είναι σκληρη. Όταν καταλαβαινεις πως αυτος που μιμησαι, είναι αυτος που σε καταδικασε να ζεις ετσι, νιωθεις τον πονο πιο βαθια! Τα παντα γυρω σου πεθαινουν, μαζι τους πεθαινεις κι εσυ.. τα βλεπεις να χανονται, να σβηνουν. Απαιτεις από τα ποδια σου να σε κρατησουν κι αυτά δεν σε υπακουν. Καταφερες να κανεις αντιδραστικο μεχρι και το ιδιο σου το σωμα. «αν δεν αγαπησεις εσυ ο ιδιος τον εαυτο σου γιατι να σε αγαπησουν οι αλλοι;» μια ερωτηση που σου εχουν κανει κι εσυ δεν μπορεις να βρεις την απαντηση. Παντα αυτό κανεις, ψαχνεις καποιον να σε στηριξει για να μην αναγκαστεις να στηριξεις εσυ ο ιδιος τν εαυτο σου.