ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνεχως ακουω ποσο υπεροχη ειναι η ηλικια μου, 20 χρονων, υπεροχα. Ενεργεια καλοπεραση παρεες καφεδες ξενυχτια, ενεργεια, ενεργεια και ξανα ενεργεια και εγω...βρισκω τον εαυτο μου χιλιαδες χιλιομετρα μακρυα απο την παρεα μου και τους φιλους μου, δυσκολευοντας να βρω παρεα και φιλους, ενεγεια καθολου και για τιποτα, ψυχολογικα σκατα. Ολα μαυρα στη ζωη μου ολα μαυρα. Και απλωνεται αυτη η μαυριλα σε καθε τομεα της ζωης μου και στις σπουδες και στις φιλιες και στα γκομενικα και στα ερωτικα και σε ολα ολα ολα. Ειπα στον εαυτο μου φτανει...πρεπει να τα δεις ολα πια ευχαριστα και θετικα. Και το εκανα πολλες φορες και δεν κρατησε για πολυ. Ξερω πια ποσο διαρκει. Και μετα ξανα μανα. Στα ιδια.. αργα και επωδυνα βηματα για την καταθλιψη, απομακρυνοντας ολο και πιο πολυ απο τον εαυτο μου. Ποναω τοσο πολυ Ποναω και υποφερω. Απλα παρακολουθω τον εαυτο μου να χανει μερα με την μερα ακομη μια φωτεινη αχτιδα ακομη ενα κομματι μου. Και εκει που αρχισα να πιστευω οτι ολα καλυτερευαν...οτι αλλαζαν και οτι ανεβαινα ψυχολογικα. Ξανα στον πατο. δεκα βηματα μαρκυα απο το στοχο μου...ξανα.