ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είπες και πάλι πως δεν μπορείς να συνεχίσουμε. Δεν μπορώ το δεν μπορώ σου να το κάνω μπορώ, σου εξήγησα όμως πως δεν ήμουν έτοιμη για (άλλο) ένα τέλος. Σου ζήτησα να σε δω. Αρνήθηκες. Δεν ήθελες ούτε επικοινωνία, σου έστελνα όμως κι απαντούσες. Σε ρώτησα αν το ξανασκέφτηκες και μου είπες πως δεν έχει αλλάξει η απόφαση σου. Σου άφησα μερικές μέρες ακόμα. Δεν σε ενόχλησα, μα δεν με ενόχλησες ούτε εσύ, να δεις αν ζω ή όχι. Μετά από αυτό, σου είπα να μην επιστρέψεις ξανά. Να μην επιστρέψεις ξανά, όπως έχεις κάνει τόσες φορές, όταν δεις πως δεν αντέχεις εσύ. Φοβάμαι τι να περιμένω από τη κάθε μέρα. Τη σιωπή σου ή άλλο ένα ξεσπασμά σου ότι δεν μπορείς χωρίς εμένα; Για πόσο θα πρέπει να φοβάμαι; Πότε θα ξέρω ότι είναι πια μόνιμο; Είτε το τέλος μας ή το μαζί μας. Απλά, να ξέρω. Ακόμα και το τέλος μας, μου το έχεις ακυρώσει τόσες φορές, μία λιγότερη από όσες το μαζί. Πολύ φοβάμαι όμως, πως το μέτρημα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Δεν ξέρω ακόμα ( ή δεν θέλω να ξέρω, ειλικρικά δεν έχω καταλήξει), είναι το τέλος αυτό ή όχι;Αυτό το φεύγω-έρχομαι, το φύγε-έλα, και από τις δύο μεριές, το έχω κάνει κι εγώ, δεν μπορώ να το ζήσω άλλη φορά. Ακόμα και τώρα που γράφω, θα ήθελα να έρθεις, αλλά μόνο αν είναι για να μείνεις. Δεν θέλω να σου στείλω, οπότε τα γράφω εδώ, όχι ότι θα το δεις.