ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 17 χρόνων σε λίγο καιρό θα γίνω 18 πλέον . Αυτή ή χρονιά ήταν ή χρονιά και είναι που θα δώσω πανελλήνιες. Πάντα από μικρή είχα ανχος με το διάβασμα.Μεσα σε αυτή την χρονιά έχασα τον εαυτό μου (ναι ίσως φανώ σε πολλούς υπερβολική όμως αυτό που νιώθω θα πω)..Έχασα τον εαυτό μου.. Πλέον δεν θα χαρώ με κάτι τόσο εύκολα και δεν θα έχω την τρέλα που πάντα είχα..μέσα στην χρονια με θυμάμαι να καταρρεω σε λιγμους και κλάματα νιωθωντας χαμένη και μόνη (Οι γονείς μου πάντα ήταν δίπλα μου εννοείται), πολλές φορές ήθελα να τιμωρω τον εαυτό μου όταν δεν διάβαζα κάτι ας πούμε πχ "δεν θα φάω τίποτα μέχρι το τέλος της μέρας"..εχω περάσει αμέτρητες ώρες πάνω από το θρανίο μου κλαίγοντας ασταμάτητα για τα μαθήματα.. προσπαθούσα μα όταν δεν το έκανα εγώ με μισούσα και ένιωθα και νιώθω άχρηστη..πλέον μένει ένας μήνας και αν με ρώτουσαν πριν πάρω αυτή την απόφαση θα έλεγα όχι.. γιατί; Γιατί νιώθω απαίσια που έβαλα τον εαυτό μου σε όλο αυτό και την υγεία μου..εγω είμαι ένα χαρούμενο άτομο αλλά μέσα στη χρονιά αυτή έπεσα δύο φορές σε κατάθλιψη και ενιωθα και νιώθω μόνη ..πλέον είμαι αναίσθητη και ενώ σκέφτομαι ποσο διάβασμα έχω δεν κάνω τίποτα και θέλω μόνο να είμαι ξαπλωμένη ..πλέον δεν κλαίω και ούτε νιώθω ανχος ενώ ξέρω ότι έχω πολύ..η σκέψη μου τώρα δεν είναι σε μία σειρά και γιαυτό ίσως δεν εκφράζονται σωστά αυτά που θέλω να πω και ούτε με την σωστή σειρά...πιο παλιά μέσα στην χρονια ήθελα αμέτρητες φορές όταν καθόμουν και εκλαιγα να πάρω κάτι να αρχίζω να γράφω μα στην τελικη δεν το έκανα ποτέ..δεν θα ηθελα να υπάρχουν κάπου αυτά που ένιωθα τότε και το μίσος που είχα για τον εαυτό μου ...τώρα έτυχε να βρω αυτή την σελίδα και ξαφνικά χωρίς να το πάρω χαμπαρι άρχισα να γράφω ..τώρα όμως είμαι ήρεμη και ξαπλωμένη..