25.5.2015 | 23:38
ΠαντΑ ΜονοΣ
Παλι Άρχισα να γράφω παλι Χάθηκα τον τελευταίο καιρο Έχασα τον εαυτό μου Έχασα εσενα Μιλήσαμε ξαφνικά ομως Μιλήσαμε πολυ Δεν βαρεθηκες ούτε μια στιγμη Και εκεί που ανησύχησα ότι είχες στερέψει από λογια Να εσύ, έβρισκες ότι πιο ασήμαντο και το ανελυσες εξειχνιαστικα Δεν σταμάτησες να μου μιλας Μου μίλησες για τους γονείς σου Ακόμα και όταν ειμασταν μαζί δεν το έκανες αυτο Τώρα όμως που περάσαμε χρόνο μακριά ο ένας από τον αλλο Νομίζω καταλαβες Ότι μπορούμε να συνεννοηθουμε τελικα Ότι μπορείς να μιλήσεις μαζί μου καλύτερα από ότι στον καθενα. Ακόμα και με τους φίλους σου δεν υπάρχει τέτοια επικοινωνια Το ίδιο ισχύει φυσικά και για εμενα Είναι σπανιο να βρίσκεις το άτομο με το οποιο μπορείς απλά να κάθεσαι δίπλα του να επικρατεί γλυκεια σιωπη χωρίς θορυβώδης αμηχανία. Ξεπέρασες το κόμπλεξ σου, κατάλαβες ότι δεν πρέπει να με χάσεις. Δεν πρέπει να με αφήσεις. Το καταλαβες