ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν βγαίνουμε έξω με το αγόρι μου, και γενικά για το 90% των πραγμάτων που κάνουμε μαζί, πληρώνω σχεδόν πάντα εγώ. Να σημειώσω ότι δεν εργάζεται κανένας από τους δυο μας, απλά εγώ ζω άνετα με τα χρήματα των γονιών μου, που είναι σχετικά ευκατάστατοι, κ εκείνος με το πενιχρό χαρτζιλίκι από τη μητέρα του, την οποία συντηρεί ο σύντροφός της με ένα αξιοσέβαστο ποσό κάθε μήνα. Εκείνος κατανοεί ότι δε μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό, και προτίθεται να συνεισφέρει όσο και όπου μπορεί (δηλαδή ελάχιστα), ωστόσο δεν κάνει τίποτα για να βρει δουλειά (είναι 24) και ενώ στην αρχή δυσανασχετούσε για τα κεράσματα κτλ, πλέον φαίνεται σαν να έχει βολευτεί με αυτή την κατάσταση. Από την άλλη, οι δικοί μου ξέρουν τι συμβαίνει και εννοείται ότι δεν εγκρίνουν καθόλου αυτή τη σχέση. Πλέον δε ξέρω πώς να χειριστώ την κατάσταση, η μάνα του δε του δίνει χρήματα για να τον παρακινήσει να δραστηριοποιηθεί και να βρει δουλειά, οι δικές μου οικονομίες εξαντλούνται και αυτός έχει βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα. Όσο και να τον θέλω αυτή η κατάσταση με ξενερώνει.