ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τότε που γεννήθηκα ζω με τον παππού και την γιαγιά μου. Εκείνοι με μεγάλωσαν. Δε τους θεωρώ γονείς μου. Τους θεωρώ κάτι παραπάνω. Αν υπάρχει κάτι παραπάνω.. Είναι η κλωστουλα μου που συνηθίζω τόσο γλυκανάλατα να λέω. Η κλωστουλα που με κρατάει στη ζωή. Μετά από ένα πολύ σοβαρό θέμα υγείας που μου προέκυψε μόνο αυτούς τους δύο ανθρώπους είχα συνεχώς στο μυαλό μου - πώς θα ήταν η ζωή τους εάν εγώ πέθαινα. Σήμερα οι παππούδες μου είχαν πάει σούπερ μάρκετ και,όταν γύρισαν,κατάλαβα ότι κάνει είχε γίνει. Είχε πέσει ο παππούς μου και μάλιστα είδα και το γδαρσιμο στο πρόσωπο και στο πόδι του. Κατά τα άλλα,ήταν μια χαρά. Δεν είχε χτυπήσει σοβαρα,ευτυχώς! Εμένα όμως με έπιασαν τα κλάματα. Σκεφτόμουν ότι έφταιγα εγώ γιατι,αν πήγαινα εγώ για ψώνια,δε θα έπεφτε..Μετά σα να με έπιασε το παράπονο που μεγάλωσαν και γιατί έπρεπε να μεγαλώσουν και πώς θα κάνω για να τους προσέχω όσο γίνεται καλύτερα και τα χρόνια περνανε και μεγαλώνουν..μεγαλώνουν..Δε θέλω να φανταστώ το παραπέρα. Ηταν να φυγω στο εξωτερικο για αναζητηση εργασιας,μα τα ακυρωσα ολα. Δε θα μπορω να κοιμαμαι τα βραδια ησυχη. Κοντεύω τα 30,αλλά για εμένα είναι πάντα οι παππούδες μου και εγώ είμαι πάντα το εγγονάκι τους. Ξέρω ότι θα με πείτε ανωριμη και προφανώς έχετε δίκιο,απλώς δεν μπορώ να το ελέγξω. Αυτή η στήλη ώρες-ωρες είναι τόσο λυτρωτική. Γραφεις σκέψεις που δύσκολα τολμάς να παραδεχτείς στον ίδιο σου τον εαυτό.