ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φθάνει κάποια στιγμή που απλά παραδίδεσαι, παύεις να προσπαθείς... Δεν είναι η μοναξιά που σε σκοτώνει, αυτό το αντέχεις... Δεν αντέχεται όμως το να ξέρεις πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, πως όλα θα είναι τα ίδια, πως απλά εσύ είσαι ''εκτός παιχνιδιού'', πως εσύ δεν είσαι σε εκείνους που αξίζουν μία γυναίκα δίπλα τους, είσαι απλά ένας υπεράνθρωπος, χωρίς ανθρώπινες ανάγκες, χωρίς να είσαι καν άνθρωπος...Θα κράξετε κάποιοι, θα πείτε ''Προσπάθησε'', ''Μην τα παρατάς'', ''Βγες έξω'', "Κυνήγησε αυτό που θέλεις''. Πολύ ωραία τα λόγια, και πολύ εύκολα να τα λες. Όταν όμως ο άλλος έχει επάνω του το βάρος μίας ηλικίας, έχει τη δουλειά για να ζήσει, τη φροντίδα των δικών του, χίλια μύρια προβλήματα, όταν ο άλλος είναι απλά ο ''φίλος'' κάποιων για όταν έχουν ανάγκη, είναι ο άνθρωπος που δεν χωρά σε καμία ''παρέα'' και για καμία γνωριμία, παύεις απλά να περιμένεις κάτι, και απλά ζεις. Και ξέρετε κάτι; τουλάχιστον είναι καλύτερα, να είσαι συνειδητοποιημένος και να παύσεις να ελπίζεις το απροσδόκητο...ΥΓ: Απενεργοποιώ τα σχόλια γιατί δε θέλω καθένας να πει την κάθε άκυρη εξωπραγματική ουτοπική του γνώμη... Και όσοι ξέρετε πολλά, την τελευταία γνωριμία με άτομο που ΙΣΩΣ θα μπορούσε να γίνει κάτι μέσω του περίγυρού μου την έκανα τον Οκτώβριο του 2012, έκτοτε μόνον άντρες γνωρίζω και όλες όσες υπάρχουν γύρω μου πιθανές υποψήφιες είναι παντρεμένες ή πιασμένες με κάθε τρόπο.