ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είναι μια απόφαση που έπρεπε να πάρω πριν από 12 χρόνια περίπου. Από την αρχή είχα αντιληφθεί ότι είσαι ανάδελφο ον, και μοναδική σου σημαία ήταν πάντα η εφήμερη καλοπέραση σου. Ήξερα και τότε και μετά και αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο στα πρώτα χρόνια ότι μέσα στην χαλαρότητα της διάθεσής σου, σου έλειπε το οποιοδήποτε αίσθημα ευθύνης για τις αβλεψίες και τις πράξεις σου, τα λόγια και τις υποσχέσεις χωρίς νόημα. Στην αρχή με πλήγωνε και με στεναχωρούσε η ανακολουθία σου, σε βαθμό που να με ρίχνει κάτω και να μην μπορώ να λειτουργήσω ούτε σε κοινωνικό , ούτε και σε επαγγελματικό επίπεδο. Έκανα πίσω απομακρύνθηκα, άντεξα τις σποραδικές και κατά καιρούς χαλαρές κρούσεις σου που ακόμα δεν μπόρεσα να διακρίνω το αιτιατό τους, και όσο και αν με πονούσε τότε διάλεξα την ψυχική μου υγεία. Έκανα τρία και πλέον χρόνια για να συνέλθω, να βρω τις ισορροπίες μου, να ξαναφλερτάρω , να διασκεδάσω , να χαρώ την ζωή, που με τα ψέμματα που έλεγα στον εαυτό μου για να ανακαλύπτω δικαιολογίες για τις συμπεριφορές σου, είχα χάσει. Εκεί επανήλθες από το πουθενά και χωρίς να ξέρω τίποτα για την ζωή σου με χαιρέτησες και δεν άντεξα να μην σου πω καλημέρα, για να μην μείνει μια κακία. Έτσι μου το δικαιολόγησα, και έτσι πίστευα πως ήταν. Αργά και αργά και πιστεύω από συγκυρία απλή ξαναμπήκες στην ζωή μου, την ξαναμονοπώλησες με τα "προβλήματα" σου, τα προβλήματα πολυτελείας που δεν έχουν κοινοί θνητοί, και μου ζήτησες να είμαι εκεί να σου παρασταθώ, και σου παραστάθηκα. Και έχασα την ζωή μου και την υγειά μου ξανά. Και για να μην ξαναπομακρυνθούμε ανέχθηκα και πάλι τα ίδια . Την ίδια ανακολουθία, τα ίδια μεγάλα ψεύτικα λόγια, τις άδειες υποσχέσεις, τις τρελές μεταβολές διάθεσης και τα καπρίτσια σου, δικαιολογώντας σε και πάλι στον εαυτό μου, με το πρόσχημα της "φάσης" που περνούσες και της πληγωμένης σου ψυχής. Η αλήθεια είναι πώς μόνο το εγώ σου είχε πληγωθεί , και όχι από μένα. Και συνέχιζα να είμαι εκεί για το παραμικρό , και όλες τις ώρες της μέρας, μόνο και μόνο για να σε βλέπω μόνο και μόνο να χαμογελάς, χωρίς να ζητήσω τίποτε και ποτέ, και μου αρκούσε αυτή η ψευδαίσθηση της παρέας σου. Το γεγονός ότι έστω πια μετά από τόσα χρόνια με εκτιμούσες σαν άνθρωπο, σ' ένοιαζα. Ήσουν πια ειλικρινής απέναντι μου. Γιατί αυτά με πλήγωναν πιο πολύ, τα ψέμματα σου. Τα χοντροκομμένα , χωρίς καμία προσπάθεια να καταστούν πιστευτά. Αυτά που με υποτιμούσαν και σαν άνθρωπο και σαν νοημοσύνη. Κι εκεί μόλις δυνάμωσες από τη "φάση" σου, και ξεπέρασες το πληγωμένο σου εγώ, και κατηγόρησες για άλλη μια φορά όλους τους όλους χωρίς να αναλογιστείς τις δικές σου ευθύνες και λάθη, ξανάρχισες το κυνήγι του ανικανοποίητου εγώ σου. Αυτό που διψά κάθε μέρα για αυτεπιβεβαίωση. Γιατί αυτό είσαι, ένα βαμπίρ αυτεπιβεβαίωσης. Και όταν δεν την βρίσκεις εκεί που άσκοπα αλλά με μανία κάθε δευτερόλεπτο την αναζητάς, και δήθεν πληγώνεσαι και στεναχωριέσαι, θυμάσαι εμένα..... Το στήριγμα σου , αυτό που συνδυάζεται με όλα. Την συναισθηματική κόκα κόλα. Που ότι και να γίνει ότι και να πάθει , θα ναι εκεί, για να κλαφτούμε, να παίξουμε, να κολακέψουμε το εγώ μας, να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Την πηγή της συγνώμης. Κουράστηκα όμως , στέρεψα, έχασα τα κουράγια μου και την υπομονή μου. Νόμισα πως πια δεν με ένοιαζε, πως δεν είχα εγωισμό και για αυτό δεν θα μπορούσα να πληγωθώ. Όχι όμως, την ξαναπάτησα , ξαναέχασα την υγεία μου, την ηρεμία μου την νηφαλιότητά μου, που με τόσο κόπο είχα κερδίσει. Παραιτήθηκα λοιπόν κι ας μην στο δήλωσα. Παραιτήθηκα όχι γιατί δεν θέλω (δείγμα κι αυτό της ανοησίας μου) αλλά γιατί πια δεν μπορώ. Λες ότι δεν έχω εγώ προβλήματα. Έχω αλλά δεν τα ξέρεις. Δεν σ' εμπιστεύομαι πια. Κι όσο κι αν με πονάει έχω φύγει διακριτικά κι αθόρυβα, χωρίς δράματα και τυμπανοκρουσίες που τόσο απεχθάνεσαι και απεχθάνομαι, κρατώντας και πάλι μια καλημέρα για να μην μείνει 'μια κακία". Δεν θέλω ούτε να με συγχωρήσεις , ούτε να σε συγχωρήσω. Είμαστε ευφυείς άνθρωποι κι οι δύο, μέσα σε μια αφέλεια εγώ, αλλά δεν βαριέσαι. Ξέρουμε πως η σιωπή λέει τις πιο ηχηρές αλήθειες. Οι αποχαιρετισμοί και τα βαρύγδουπα δεν μου ταιριάζουν και ας λες το αντίθετο. Και πάλι όλα όσα λέω τα είπα στον εαυτό μου και όχι σε σένα, όχι από ατολμία ούτε κι από φόβο, αλλά από την ανάγκη να πάψω να εθελοτυφλώ. Παραιτήθηκα λοιπόν και το χεις καταλάβει. Το ίδιο θέλω κι από σένα. Μην προπαθήσεις να με πονέσεις ξανά για να δείξεις ότι μπορείς, αυτό το ξέρουμε όλοι. Το παραδέχομαι άλλωστε. Παραιτήσου λοιπόν κι εσύ. Άλλωστε ποτέ δεν σ' ένοιαζε όσο εμένα.